سیستم های پرورش متراکم و فوق متراکم پرورش میگو

برگرفته شده ازترجمه  مطلب خانم زهرا جاویدی

سیستم های پرورش متراکم و فوق متراکم پرورش میگو

همگام با پیشرفت صنعت پرورش آبزیان، در ایران نیز تلاش هایی در حال انجام است تا سیستم پرورش میگو از حالت گسترده و نیمه متراکم به سمت سیستم های پرورش متراکم و فوق متراکم هدایت شود. در این راستا کمپانی بین المللی Blue Aqua و همتای تجاری آن ها شرکت سیامند پارس در حال دادن مشاوره های تخصصی علمی و ارائه مواد و محصولات مورد نیاز برای ایجاد این سیستم های پربازده و سودبخش به مزرعه داران و سرمایه گزاران ایرانی می باشند.

در راستای تغییر سیستم پرورش به متراکم و فوق متراکم با حداقل تعویض آب در ابتدا می بایست با مفهوم سیستم میکسوتروفیک به عنوان مبنای پرورش متراکم و فوق متراکم آشنا شویم:

 

سیستم میکسوتروفیک:

سیستم میکسوتروفیک سیستم پرورشی به منظور مدیریت هر چه بهتر استخر پرورش میگو و ماهی در روش های پرورش متراکم و فوق متراکم می باشد و به عنوان اختراع نیز ثبت شده است. در این سیستم دستورالعمل های راهبردی مرتبط با مدیریت موفق و توازن در چرخه های مواد مغذی و میکروارگانیزم های مورد نیاز در استخر در طی مراحل مختلف رشد فراهم آمده است؛ که این امر در بر دارنده ی سه حوزه بنیادین به منظور بازده بالای تولید و مدیریت بیماری در محیط پرورش می باشد: پیاده سازی امنیت زیستی، مدیریت تغذیه و مدیریت کیفیت آب و خاک.

 

هدف  مدیریت سیستم های میکسوتروف در محیط پرورش:

•  فراهم آوردن سیستم های متوازن اکولوژیکی

•  به حداقل رساندن نوسانات کیفی آب و خاک

•  افزایش بهینه ظرفیت باروری Carrying Capacity استخر

•  کاهش استرس میگو یا ماهی

•  امکان پذیری تمامی موارد با هزینه مقرون به صرفه و مدیریت آسان

سیستم های میکسوتروف مزایای خود را از طریق موارد عنوان شده در ذیل کامل می کنند:

•  استفاده از گونه های ترکیبی میکروارگانیزم جهت همکاری متقابل به منظور پالایش زیستی

•  دست یابی به ” تعویض آب صفر” به وسیله یک پارچه سازی پروبیوتیک های ویژه، موادمغذی و نحوه اجرای مدیریت علمی

•  تثبیت زنجیره غذایی در حوضچه پرورش با اعطای بیومس (زیست توده)  بالا در سیستم.

فاز فیتوپلانکتونی:

در مرحله اولیه ی تولید میگو، پست لارو نیازمند محیطی با ثبات جهت رشد و نمو می باشد که این مهم، توسط حضور گونه های مفید فیتوپلانکتونی فراهم آمده است. این ارگانیزم ها با فراوانی مناسب و  تجمع گونه ای، ضمن ایجاد کدورت مطلوب منجر به حفظ اکسیژن محلول وpH  بهینه برای میگو می شوند. شایان ذکر است که این ارگانیزم ها برای میگو بسیار مغذی می باشند.

•  توازن در میزان نیتروژن و فسفر

•  کیفیت بالای شکوفایی فیتوپلانکتونی و دیاتومی

•  ثبات کیفی پارامترهای آب

فاز فیتوپلانکتونی-پروبیوتیک:

مادامی که جاندار در حال پرورش است، مواد ارگانیک حاصل از غذای خورده نشده، مدفوع میگو، پوسته های انداخته شده یا فیتوپلانکتون های مرده در حوضچه پرورش، تجمع می یابند. در این مرحله کاربرد پروبیوتیک حائز اهمیت شایانی است. حضور باکتری های مفید با تسریع تخریب مواد ارگانیک تجمع یافته، کاهش آمونیاک و شکست عوامل بیماریزا در آب و دستگاه گوارش حیوان، ضروری خواهد بود.

•  پیشگیری از افراط در شکوفایی و مرگ ومیر فیتوپلانکتون ها

•  افزایش فرآیند نیتریفیکاسیون

•  تسهیل ORP بالای 100+ و 350+ mV

•  جلوگیری از تکثیر باکتری های بیماری زا.

فاز پروبیوتیک:

در مراحل نهایی تولید، بیومس میگو بالاست به تبع تقاضای اکسیژن افزایش می یابد، فیتوپلانکتون ها به شکوفایی بیش از حد تمایل نشان می دهند و  انباشتگی مواد معدنی نیز بالاست در نتیجه ی این موارد تقلیل اکسیژن محلول و بی ثباتی pH روی خواهد داد. بنابراین سیستم با کاهش فیتوپلانکتون در حالیکه باکتری های پروبیوتیک رو به افزایش هستند درجهت توازن پویای حوضچه پرورش و فعالیت های بیوشیمیایی مدیریت خود را اعمال می کند.

•  حضور فیتوپلانتکون کمتر در آب، باکتری های هتروتروف و باکتری های شوره ساز جهت تضمین ثبات کیفی آب به کار برده می شوند.

•  افزایش آمونوفیکاسیون و نیتریفیکاسیون

برگرفته شده ازترجمه  مطلب خانم زهرا جاویدی