هوا دهی اضطراری در استخر پرورش
نوشته های مهندس اسماعیلی و مهندس موسی زاده در گروه واتس آپی صنعت میگوی پرورشی ایران : هوادهی اضطراری
گاه اتفاق میفتد که استخر یا استخرهایی دچار کمبود اکسیژن می شوند و هواده نداریم، یا داریم ولی برق نداریم. در این خصوص روش هایی هست که می توان تا حدی از تلفات جلوگیری نمود.
1- قطع غذادهی
2- اگر آب در استخر ذخیره دارید باز کنید.
3- معمولاً موتورپمپ های کوچک در مزارع دیده می شود که با بنزین یا نفت و بنزین یا گازوئیل کار می کنند. در حد 2 تا 4 اینچ. اینها هواده های خوبی در مواقع اضطراری هستند. از قبل باید سوراخ کوچکی در بخش مکش پمپ ایجاد کرده و یک شیر کوچک مثلاً پیسوار روی آن سوار نموده و آب بندی نمایید. در هنگام بروز مشکل اکسیژن، شیر را بسته و موتور پمپ را راه بیندازید. آب را از همان استخر مکش کرده و به داخل همان استخر بریزید. وقتی موتورپمپ روشن شد و در حال پمپاژ است، شیر را کمی باز کنید تا هوا بکشد. صدای مکش هوا را خواهید شنید. بسته به نوع پمپ و ارتفاع مکش، مقدار هوایی که داخل محفظه ورودی پمپ می شود متفاوت است. تا جایی شیر را باز کنید که جریان آب متوقف نشود چون اگر هوا زیاد شود پمپ اصطلاحاً هوا میگیرد و چریان آب قطع می شود. پس از راه اندازی، آب خروجی به صورت شیری رنگ در می آید که ناشی از آب همراه با حباب های ریز هوا است. این آب تازه میگوها را دور خود جمع می کند و بخشی را نجات می دهد.
4- اگر تراکتور یا تیلر در مزرعه دارید از قبل هواده ساده ای برای اتصال به آن آماده کنید تا در اینگونه مواقع بکار آید.
5- استفاده از برخی مواد شیمیایی مثل پرمنگنات و غیره را نمی دانم چه تاثیری در استخر و میگو میگذارد ولی اکسیژن را آزاد میکند
یکی از مواردی که به دوستان توصیه شده و البته امر بین المللی هست
به هر دلیل و علتی که با مشکل کمبود اکسیژن و البته مشکلاتی مانند ابشش زرد ، قهوه‌ای و سیاه استفاده از بمب اکسیژن هست.
با توجه به بیوماس استخر و مساحت برای نرم معمول بین سه تا چهار تن در هکتار بیوماس پاشیدن بمب اکسیژن در نوار تمیز دو تا دور استخر یکی از راه های مقابله با این مشکل هست و در صورت استمرار مشکل ( سوپرپربورات یا همان بمب اکسیژن به مرور آزاد سازی اکسیژن دارد که حدود چهار ساعت پیک این آزاد سازی را در نظر بگیریم منطقی خواهد بود ) تکرار این مقدار به فاصله هر چهار ساعت یکبار تا دو ساعت بعد از طلوع آفتاب منطقی ترین روش و شیوه برای کاستن این تنش اکسیژنی هست
و البته قطع غذا زمانی که سطح اکسیژن بستر به محدوده بالای پنج برسه
