پرورش ماهی تیلاپیا

مقدمه
آبزی پروری یا به طور خاص تر پرورش ماهی تیلاپیا در همه اندازه ها از تولیدکنندگان بزرگ تجاری گرفته تا حوضچه های کوچک حیاط خلوت وجود دارد. در حالی که همه آنها چند ترکیب مشترک دارند، بدیهی است آب و تیلاپیا، تجهیزات و روش های مورد استفاده برای هر کدام متفاوت است. به عنوان مثال بعید است که یک ژنراتور اکسیژن، فیلتر سیکلون، فیلتر درام یا یک سیستم تبادل یونی و بازسازی الکتروشیمیایی برای حذف آمونیاک در یک مزرعه ماهی تیلاپیا پیدا کنید. برعکس، احتمالاً هیچ سنگ هوا، پد فیلتر یا توپ زیستی را در تاسیسات تجاری آبزی پروری پیدا نخواهید کرد. مفهوم مهمی که باید در حین طی کردن این راهنما به خاطر داشته باشید این است: هیچ روش واحدی که در مورد مزرعه خود توضیح داده شده بهتر از دیگری نیست. درست مثل سایزهای کفش،

در سال‌های اخیر چند تولیدکننده وجود داشته‌اند که سیستم‌های آبزی پروری و آکواپونیک «قابل گسترش» را برای استفاده تجاری توسعه داده‌اند، اما این‌ها فقط سیستم‌های کوچکی هستند که از روش‌های کشاورزی کوچک استفاده می‌کنند که به طور تکراری تنظیم شده‌اند. این سیستم‌ها از نظر اقتصادی جایگزین مناسبی برای تاسیسات هدفمندی نیستند که دقیقاً از همان ابتدا بازده تولید مورد نظر را برآورده کنند. علاوه بر این، طیف گسترده‌ای از کنترل‌کننده‌های رایانه‌ای و تجهیزات آزمایشی وجود دارد که در ابتدا برای آبزی‌پروری در ابعاد صنعتی توسعه داده شد و اکنون برای کشاورزان ماهی تیلاپیا در حیاط خلوت عرضه می‌شود. در سیستم‌های کوچک‌تر با حجم نسبتاً کم آب و شیمی به سرعت در حال تغییر، استفاده از تجهیزات تست گران قیمت ممکن است مزایای مورد انتظار را به همراه نداشته باشد. این ممکن است منجر به کشاورزان ماهی تیلاپیا شود که به طور مداوم به دنبال “مشکلات” موجود در آب هستند.

ما این راهنما را برای هر کسی که علاقه مند به پرورش ماهی تیلاپیا است ایجاد کردیم. هر جا که فرآیندی را توصیف کنیم، روش هایی را هم برای تولید تجاری بزرگ و هم برای حوضچه های تیلاپیا در حیاط خلوت در نظر خواهیم گرفت. ما از نقاط گلوله، ماهی قرمز کوچولو، برای تکرار نکاتی که فکر می‌کنیم برای شما مهم است استفاده می‌کنیم. ما همچنین از متن جعبه سبز برای اضافه کردن نظرات اضافی استفاده می کنیم که برای پرورش دهندگان آکواپونیک مهم هستند یا قابل استفاده هستند. این راهنما با بررسی روش‌های جدید و سپس انتشار در مجله Applied Aquaculture یا سایر نشریات معتبر تکامل خواهد یافت. ما از شما دعوت می‌کنیم در مورد هر چیزی که کاملاً روشن نکرده‌ایم با ما تماس بگیرید تا بتوانیم این راهنما را به نفع همه به‌روزرسانی کنیم. برای شما آرزوی موفقیت داریم.

پرورش ماهی تیلاپیا
از دیدگاه کشاورز تیلاپیا، سه رویداد اصلی در جدول زمانی پرورش ماهی تیلاپیا وجود دارد: جوجه کشی ، پرورش و برداشت . البته این رویدادها بسته به اینکه با چه کسی صحبت می کنید نام های مختلفی دارند. برخی از افراد ممکن است از کلماتی مانند تخم ریزی، رشد و پردازش استفاده کنند، اما مهم نیست از چه اصطلاحاتی استفاده می کنند، همه آنها در مورد چیزهای مشابهی صحبت می کنند. نکته مهمی که باید به خاطر داشته باشید این است که ما به رویدادها و مشاغل در جدول زمانی کشاورزی اشاره می کنیمو نه چرخه رشد ماهی تیلاپیا. ماهی تیلاپیا اگرچه در هم تنیده شده است، چرخه رشد خود را طی می کند که نیازی به تغییر قابل توجهی در مسئولیت های شما ندارد. از آنجا که این یک تمایز مهم است، ما به طور خلاصه هر یک از رویدادهای پرورش ماهی تیلاپیا را مرور خواهیم کرد.

جوجه کشی شامل کارهای ظریفی مانند مراقبت از کلنی ها، تشویق یا القای تخم ریزی، استخراج تخم مرغ یا جداسازی از مهد کودک، مراقبت از بچه ماهی تیلاپیا و بزرگ کردن بچه ماهی به اندازه بچه است. در نهایت، قبل از تحویل بچه‌ها به مرکز رشد، درجه‌بندی نرخ رشد آن‌ها انجام شود. هر یک از این مشاغل دارای چندین مرحله و تکنیک جداگانه است که منحصر به فرد برای بهره برداری از هچری تیلاپیا است. همچنین لازم به ذکر است که تجهیزات و امکانات مورد استفاده برای جوجه کشی منحصر به عملیات جوجه کشی بوده و تنها در هفته های اول زندگی ماهی تیلاپیا مفید است.
پرورش یا رشد بخشی از پرورش ماهی تیلاپیا است که پس از اینکه هچر آنها را به اندازه انگشتان بزرگ کرد، جمع می شود. در این مرحله هدف کشاورز ماهی تیلاپیا این است که ماهی تیلاپیا را به اندازه برداشت سریع، اقتصادی و سالم بالا ببرد. وظایف شامل آزمایش، مرتب سازی، توزین و چندین کار تعمیر و نگهداری است. این وظایف موضوع این راهنما هستند.
برداشت یا فرآوری شامل انتخاب ماهی تیلاپیا، انتقال آنها به حوضچه تکمیل، کشتن آنها به روشی انسانی است که به آنچه ارائه می کنند احترام بگذارد و سپس فیله های آنها را بردارید. بسیاری از این مشاغل را کشاورز می‌تواند نادیده بگیرد و به شخصی که ماهی تیلاپیا را تهیه می‌کند منتقل کند. تجهیزات مورد استفاده برای برداشت ربطی به تأسیسات پرورش ندارد و بدیهی است که هیچ یک از تجهیزات جوجه کشی را در خود جای نمی دهد.
بنابراین همانطور که می بینید، جوجه کشی، پرورش و برداشت نه تنها شامل مجموعه مسئولیت های کاملاً متفاوتی است، بلکه به تجهیزات و امکانات متفاوتی نیز نیاز دارد. همچنین باید توجه داشت که اندازه عمل مهم نیست. به عنوان مثال، یک مرکز پردازش می تواند به اندازه یک اتاق تمیز کنترل شده با آب و هوا پر از میزها و تجهیزات فولادی ضد زنگ یا به سادگی یک آشپزخانه خانگی با سینک و تخته برش پیچیده باشد. هر ماهی تیلاپیا برای زندگی به چیزهای یکسانی نیاز دارد و تنها تفاوت مزرعه بزرگ تجاری و مزرعه حیاط خلوت، روش های مورد استفاده است. در نهایت، نتایج همه چیز مهم است. میزان خلاقیتی که برای رسیدن به آنجا استفاده می کنید بستگی به خود شما دارد و بخشی از رضایت شخصی است که از پرورش ماهی تیلاپیا به دست می آورید.

آنچه در ادامه می‌آید، نوعی راهنمای نیاز به دانستن و فقط پاسخ‌ها برای پرورش ماهی تیلاپیا است. ما سر شما را با تئوری و علم فراتر از آنچه کاملا ضروری است پر نمی کنیم. علاوه بر این، ما فرض می کنیم که شما سطح متوسطی از عقل سلیم دارید. با احترام به نویسندگان کتاب، که باید ابتدا با بیان و سپس تکرار موارد بدیهی، صفحات را با متن پر کنند، جملاتی مانند “تیلاپیا به برکه می رود” بخشی از این راهنما نیست. بنابراین بدون هیچ مقدمه ای، بیایید با پرورش ماهی تیلاپیا آشنا شویم.

نکته روشن: در سراسر این راهنما از کلمه “حوض” برای توصیف ظرفی با هر اندازه ای که ماهی تیلاپیا را در خود جای می دهد استفاده می کنیم.

پنج نیاز ماهی تیلاپیا
تیلاپیا چیز زیادی نمی خواهد. در واقع آنها فقط پنج نیاز اساسی دارند: آب تمیز ، اکسیژن ، غذا ، نور و فضایی برای شنا . این چیزها را به ماهی تیلاپیا بدهید تا سالم بمانند و سریع رشد کنند. هنر پرورش ماهی تیلاپیا درک هر یک از این نیازها و سپس یافتن راهی برای تامین آنها به مقدار کافی است. مشکل این است که هر یک از این پنج نیاز با هزاران سوال و راه حل بالقوه پیچیده همراه است. در پنج بخش بعدی به هر یک از نیازهای ماهی تیلاپیا یکی یکی خواهیم پرداخت.

نقطه آکواپونیک: ماهی تیلاپیا اهمیتی نمی‌دهد که با مدفوع آنها چه می‌کنید یا چگونه آب آلوده به آمونیاک و نیترات را درمان می‌کنید. فرقی نمی کند که فعالیت شما آبزی پروری مستقیم باشد یا از آب حوضچه ماهی تیلاپیا برای پرورش گیاهان استفاده کنید. آکواپونیک روش جدیدی برای پرورش ماهی تیلاپیا نیست. این یک راه جایگزین برای مقابله با ضایعات ماهی و بهره مندی بالقوه از آن است. البته، اگر از کشاورزان سبزیجات بپرسید، ممکن است به شما بگویند که آکواپونیک روشی جدید برای بارور کردن گیاهان آنهاست. اما صرف نظر از دیدگاه شما، در تمام شرایط کشاورزی نیازهای ماهی تیلاپیا همیشه ثابت می ماند.

ماهی تیلاپیا به شماره یک نیاز دارد – آب تمیز
تامین آب تمیز ماهی تیلاپیا را می توان به دو بخش تقسیم کرد: معرفی آب جدید و نگهداری آب موجود .

معرفی آب جدید
هر زمان که آب جدیدی را وارد حوض یا آکواریوم خود می کنید، باید همان کیفیتی باشد که خودتان می نوشید. در واقع، اگر حاضر نیستید آبی را که به ماهی تیلاپیا معرفی می‌کنید بنوشید، باید تا زمانی که نرسیده‌اید از دادن آن به آن‌ها خودداری کنید. تیلاپیا یک ماهی خوراکی است ، بنابراین هر چه در آب آنها باشد، در نهایت در بدن شما جمع می شود. می توانید همین حالا آب را بنوشید و ماهی وسط را قطع کنید.

نکته فوق العاده مهم: ماهی تیلاپیا آب نمی خورد. مانند همه ماهی های آب شیرین، آنها آب را از طریق پوست و آبشش خود با اسمز جذب می کنند. هر چه در آب آنها باشد جذب بدن آنها می شود.

آب شما فقط باید از یک منبع امن شهری یا یک چاه خصوصی تمیز تامین شود. اگر فقط آب بطری می‌خرید زیرا نمی‌توانید طعم آب محلی خود را تحمل کنید، کاری در مورد آن انجام دهید. یک فیلتر، یک نرم کننده، یک حذف کننده نیترات یا یک سیستم اسمز معکوس با حجم بالا بخرید و هر کاری که لازم است انجام دهید تا آب به حالتی برسد که خودتان بنوشید.

نقطه بحرانی: هرگز از آب اسمز معکوس 100% برای اهداف پرورش ماهی تیلاپیا استفاده نکنید. گذشته از این واقعیت که آب RO برخی تجهیزات تست مانند پروب های PH متر را از بین می برد، هیچ بافری برای نوسانات pH ندارد. سختی کربنات بین 150 تا 350 ppm برای سلامت ماهی تیلاپیا ضروری است.

پس از اینکه از قابل شرب بودن آب خود راضی شدید، قبل از دادن آن به ماهی تیلاپیا، یک ظرف یا مخزن انتقال ایمن مواد غذایی را برای تصفیه بیشتر آب پر کنید. این یک تمرین بد است که به سادگی شیلنگ ها را از منبع آب به طور مستقیم به حوض خود بکشید. تغییرات ناگهانی در دما، pH یا سایر ترکیبات شیمیایی آب که از منبع منشا می گیرند، رایج است. این می تواند به تیلاپیا استرس وارد کند و باعث ضعیف شدن سیستم ایمنی شود و حتی می تواند تعادل مستعمرات بیولوژیکی ایجاد شده را بر هم بزند. اندازه ظرف انتقال به شما بستگی دارد، اما توصیه می کنیم حداقل 20 درصد از حجم حوض را در خود جای دهد. برای عملیات تجاری، 100 درصد توصیه می شود.

هنگامی که ظرف(های) انتقال خود را پر می کنید، باید مطمئن شوید که آبی که می خواهید به حوضچه ماهی تیلاپیا اضافه کنید، با دمای آبی که ماهی تیلاپیا شما قبلاً به آن عادت کرده است، باشد. مثبت یا منفی چند درجه اشکالی ندارد، اما اگر این تفاوت خیلی زیاد باشد، آنها را شوکه خواهد کرد.

قبل از دادن ماهی تیلاپیا مطمئن شوید که مایل به نوشیدن از منبع آب خود هستید.
قبل از افزودن آب به حوضچه، آب جدید را برای تصفیه بیشتر در یک ظرف انتقال قرار دهید.
اطمینان حاصل کنید که دما با دمایی که ماهی تیلاپیا قبلاً به آن عادت کرده‌اید، باشد.
علاوه بر این که مطمئن شوید آب تازه معرفی شده به اندازه کافی تمیز و در دمای مناسب برای نوشیدن شما باشد، باید مطمئن شوید که آب فاقد هرگونه مواد شیمیایی اضافه شده توسط سازمان آب شهری، به ویژه کلر یا کلرامین است.. یک پارچ گالن پیش تصفیه آبزی پروری Aquatisafe، زمانی که در نظر بگیرید که 35000 گالن را تصفیه می کند و کلر، کلرامین را حذف می کند و سمیت فلزات سنگین مانند مس، کادمیوم، جیوه، نقره، روی، سرب، نیکل، منگنز را کاهش می دهد، بسیار مفید است. و سلنات سدیم که همگی می توانند در هر منبع آبی وجود داشته باشند. همچنین، تصور نکنید که آب تصفیه شده شهری به مرور زمان خود به خود کلر خود را از دست می دهد. این امر به ویژه در مورد آب تصفیه شده با کلرامین صادق است. حتی اگر نتوانید بوی دود را استشمام کنید، فقط مقدار کمی نیاز دارد تا باعث سوختگی شیمیایی مرگبار در آبشش‌ها و سراسر بدن آنها شود.

برای حذف کلر یا کلرامین و کاهش فلزات سنگین در آب جدید قبل از وارد شدن به حوضچه ماهی تیلاپیا از یک پیش تصفیه آب سالم ماهی مانند Aquatisafe™ استفاده کنید.
برای حذف کلر از آب خود به زمان یا هوادهی اعتماد نکنید.
توجه: Aquatisafe™ یک محصول حرفه ای است که برای تولید غذای ماهی استفاده می شود. معادل های مصرف کننده را می توان در فروشگاه های حیوانات خانگی که لوازم آکواریوم می فروشند و به طور کلی به عنوان “تهویه کننده آب شیر” فروخته می شود، یافت. فقط مطمئن شوید که روی برچسب آن نوشته شده باشد که برای غذای ماهی بی خطر است. اگر مارکی را که ما استفاده می کنیم می خواهید، با ما تماس بگیرید و ما خوشحال خواهیم شد که به شما کمک کنیم.

همچنین باید مطمئن شوید که آب تازه وارد شده در سطح pH ایده آل است و در همان سطح pH آب موجود در حوضچه شما باشد. این ممکن است یک روش عجیب و غریب برای بیان آن به نظر برسد، اما عبارت عمدی است. ماهی داران عادت بدی دارند که سطح PH حوضچه های خود را با معرفی آب جدید با pH به میزان قابل توجهی بالاتر یا پایین تر تنظیم کنند. امید آنها این است که وقتی آب جدید به آب قدیمی اضافه می شود، سطوح مختلف pH با هم مخلوط شده و به pH مورد نظر منجر شود. این معادل پرتاب اسید فسفریک و کربنات پتاسیم به سمت کسی است به این امید که این دو یکدیگر را خنثی کنند و به نوعی تعادل کامل برسند.

نکته مهم: برای کاهش pH باید از اسید فسفریک و اسید سیتریک و برای بالا بردن PH از کربنات پتاسیم استفاده شود. بسیاری از اسیدها و بازها برای ماهی و انسان خطرناک هستند. همیشه از اسیدها و بازهای درجه مواد غذایی استفاده کنید.

روش مناسب این است که سطح pH آب در حوضچه خود را آزمایش کنید و از pH-Down یا pH-Up استفاده کنید تا آب موجود را به آرامی به سطح ایده آل برسانید. در همان زمان، آب را در ظرف(های) انتقال خود به همان سطح pH ایده آل تنظیم کنید. حتماً برچسب تمام محصولات یا مواد شیمیایی را که می خواهید استفاده کنید بخوانید تا مطمئن شوید که روی برچسب هشدار عبارت “برای غذای ماهی در نظر گرفته نشده” نوشته نشده باشد. هنگامی که آب های جدید و موجود دقیقاً در سطح pH (و درجه حرارت) یکسانی قرار گرفتند، می توانید به مرحله تصفیه بعدی بروید یا با خیال راحت آب موجود را تخلیه کنید و آب جدید را به ماهی تیلاپیا معرفی کنید.

بنابراین سوال واضح این است: سطح pH ایده آل برای ماهی تیلاپیا چیست؟ پاسخ آسان 8.0 است، اما برخی موقعیت های رایج وجود دارد که 8.0 را غیرممکن می کند. بسیاری از گیاهان در سیستم آکواپونیک PH نزدیک به 6.0 را ترجیح می دهند و از آنجایی که ماهی ها و گیاهان آب یکسانی دارند، سطح pH 6 یا 7 (نقطه) چیزی ایده آل می شود. حوضچه‌هایی را دیده‌ایم که به دلیل ساختار و قلیایی بودنشان، به سرعت به حدود 8.4 خزیده و بدون توجه به اینکه چند بار آب به 8.0 برمی‌گردد، در آنجا می‌مانند. در این موارد، ما از مبارزه با نبرد بازنده دست می کشیم و فقط 8.4 را ایده آل جدید می کنیم. به مراتب بهتر است اجازه دهید ماهی ها در pH 8.4 شنا کنند تا اینکه دائماً با تغییرات pH به آنها ضربه بزنید.

نقطه بحرانی: محدوده pH شدید برای تیلاپیا بین 3.7 تا 11 و محدوده pH برای رشد مطلوب بین 7 تا 9 است. با این حال، شکل سمی تر آمونیاک که به نام آمونیاک یونیزه نشده (NH 3 ) شناخته می شود، در آب با سطح pH (و دمای) بالاتر. گونه دیگر، آمونیوم یونیزه (NH 4 + )، سمی نیست. PH آب با قلیاییت تغییر می کند و همچنین با سطح دی اکسید کربن که با فتوسنتز افزایش و کاهش می یابد، در نوسان است. بنابراین توصیه می کنیم که حوضچه خود را بین 6.5 تا 8.0 نگه دارید تا تلفات احتمالی ناشی از افزایش آمونیاک را کاهش دهید. همچنین از آنجایی که PH و آمونیاک چرخه‌ای هستند، توصیه می‌کنیم PH و آمونیاک را فقط در اواخر بعد از ظهر آزمایش کنید.

قبل از اینکه آب جدید را به ماهی تیلاپیا معرفی کنید، pH آب ظرف انتقال و حوض خود را در حد ایده آل تنظیم کنید.
در نهایت، باید شوری آب تازه وارد شده را با آب حوضچه موجود مطابقت دهید. اگرچه تا زمانی که مشکلاتی پیش نیاید ضروری نیست، بسیاری از کشاورزان ماهی تیلاپیا مقدار کمی نمک غیر یددار (NaCl) به آب خود اضافه می کنند تا به پیشگیری از انگل ها و کاهش مشکلات مرتبط با افزایش نیتریت ها (بیماری خون قهوه ای) کمک کند. افزودن نمک به اندازه 6 قسمت در هزار یا به وزن مخصوص 1.004، که تقریباً یک قاشق غذاخوری نمک در هر گالن آب است، از رشد بیشتر انگل ها جلوگیری می کند. البته، برای هر سطح از شوری انگل‌هایی وجود دارند که می‌توانند رشد کنند، اما به نظر می‌رسد انگل‌های صرفاً آب شیرین زودتر رشد می‌کنند.

نقطه بحرانی: هرگز به سیستمی که از کلینوپتیلولیت یا هر زئولیت دیگری برای حذف آمونیاک استفاده می کند نمک اضافه نکنید. انجام این کار باعث می شود آمونیاک جذب شده دوباره در آب آزاد شود.

در حالی که ما در مورد نمک صحبت می کنیم، برخی از قدیمی ها ممکن است به شما بگویند که بی کربنات سدیم (NaHCO 3 ) یا نمک اپسوم (سولفات منیزیم، MgSO4 ) می تواند یا باید به جای نمک خوراکی معمولی (NaCl) استفاده شود. نادرست است. بی کربنات سدیم به عنوان یک بافر موقت برای حمل ماهی و اهداف حمل و نقل استفاده می شود و نمک اپسوم کاربرد محدودی در سیستم های آکواپونیک دارد و برای عملیات پرورش ماهی کاربرد ندارد.

نقطه بحرانی: شما می توانید با خیال راحت نمک (NaCl) را تا 36 قسمت در هزار برای ماهی تیلاپیا آبی و موزامبیک اضافه کنید، اما حداکثر توصیه شده برای رشد مطلوب 19 قسمت در هزار است. تیلاپیا نیل به آب شور آنقدرها متحمل نیست. ماهی تیلاپیا نیل را نباید در آب حاوی نمک بالای 18 قسمت در هزار قرار داد.

در صورت لزوم، شوری هر آب جدید را قبل از دادن آن به ماهی تیلاپیا با حوضچه خود مطابقت دهید.
نقطه آکواپونیک: در حالی که آکواپونیک می تواند فراوانی تغییرات سنتی آب را به میزان قابل توجهی کاهش دهد یا به طور کامل آنها را حذف کند، عمل اضافه کردن آب از دست رفته در تبخیر و تعرق (به آن نگاه کنید) به خودی خود یک تغییر آب است. آب تازه و تمیز حاوی بسیاری از مواد معدنی کمیاب است که هم برای ماهی تیلاپیا و هم برای گیاهان مفید است. از یک کیت تست نیترات خوب به صورت دوره ای استفاده کنید، فقط برای اینکه مطمئن شوید گیاهان شما همگام با ماهی شما هستند. همچنین، از آنجایی که در بالا به نمک اپسوم اشاره کردیم، هرگز بیش از سه قسمت در هزار نمک اپسوم را به سیستم آکواپونیک خود اضافه نکنید.

تعمیر و نگهداری آب موجود
آبی که ماهی تیلاپیا شما در آن شنا می کند هرگز تمیزتر از زمانی که برای اولین بار آن را وارد حوض خود می کنید، نخواهد بود. از آن نقطه به بعد، آب حوضچه شما همچنان سمی تر و بیشتر می شود، تا زمانی که ماهی تیلاپیا شما را از بین ببرد، مگر اینکه با حذف آب کثیف قدیمی و وارد کردن آب تمیز جدید به حوضچه آنها مداخله کنید. بسیاری از مردم از این که متوجه می شوند بسیاری از مزارع پرورش ماهی، به ویژه مزارع ماهی قزل آلا و ماهی قزل آلا، از هیچ فیلتراسیون یا تصفیه ای استفاده نمی کنند و در عوض به تغییرات مداوم آب متکی هستند، شگفت زده می شوند. این امر معمولاً با منحرف کردن آب از رودخانه مجاور از طریق استخرهای ماهی انجام می شود و مجدداً در یک جریان مداوم به بیرون برمی گردد. روش دیگر این است که به طور کلی حوض را از بین ببرید و فقط ماهی ها را در تورهای معلق بزرگ در وسط دریاچه یا رودخانه ای با حرکت آهسته پرورش دهید. در حقیقت، شما حتی می توانید ماهی تیلاپیا را در یک آکواریوم در خانه بدون هیچ گونه فیلتراسیون یا درمان پرورش دهید، مشروط بر اینکه مایل باشید هر روز آب آن را تعویض کنید. اما راستش را بخواهید، چه کسی این همه وقت آزاد دارد؟

ماهی تیلاپیا برای رشد نیازی به فیلتراسیون ندارد تا زمانی که بخواهید هر روز آب آنها را جایگزین کنید.
برای آن دسته از ما که نمی خواهیم تعویض روزانه آب انجام دهیم، راه هایی وجود دارد که با استفاده از فیلتراسیون و تصفیه، این کار را برای روزها، هفته ها یا حتی ماه ها به تعویق بیاندازیم. در واقع، تنها هدف از فیلتراسیون و تصفیه این است که برای خود مدتی بین تعویض آب بخرید . اینکه چقدر زمان می گیرید کاملاً به کارآمدی فیلتراسیون یا میزان مؤثر بودن درمان بستگی دارد. در ادامه این بخش، به برخی از موارد رایجی که آب حوضچه تیلاپیا را سمی می‌کنند و کارهایی که می‌توانید برای به تاخیر انداختن یا جلوگیری از تجمع آنها انجام دهید، خواهیم پرداخت تا بتوانید دفعات تغییر آب را کاهش دهید.

از فیلتراسیون و تصفیه برای تبدیل یا کاهش ترکیبات سمی در آب آبزی پروری استفاده می شود و در نتیجه فرکانس تغییرات آب را کاهش می دهد.
جامدات حل نشده اولین چیزهایی هستند که شروع به سمی کردن آب حوضچه تیلاپیا می کنند. این چیزی است که به راحتی می توانید آن را در آب معلق یا در کف آن ببینید. اساساً این غذای نخورده و مدفوع ماهی تیلاپیا است. این جامدات در نهایت در آب حل می شوند و به جامدات محلول تبدیل می شوند و به ساخت ترکیبات سمی مانند آمونیاک غیریونیزه کمک می کنند. بهترین راه برای به دام انداختن این جامدات حل نشده در یک سیستم با اندازه کوچک تا متوسط، استفاده از یک پیش فیلتر است که آب را از یک ماده مانع عبور می دهد. معمولاً برای این منظور از پدهای فیلتر یکبار مصرف یا قابل سرویس (قابل تمیز کردن) استفاده می شود. برای سیستم های بزرگ، فیلتر درام ضروری خواهد بود. اگر این روش ها به درستی اعمال شوند، باید تقریباً تمام مواد جامد حل نشده در سیستم شما را قبل از تبدیل شدن به یک مشکل جذب کنند.

مهم است که تأکید کنید، از این رو این متن قرمز رنگ، این است که پیش فیلترها مواد جامد را حذف نمی کنند، آنها فقط آنها را به دام می اندازند . تا زمانی که مواد جامد به صورت دستی یا توسط یک فیلتر درام حذف شوند، به حل شدن ادامه می دهند و به سمیت آب حوض شما کمک می کنند. هیچ وسیله ای وجود ندارد که مدفوع ماهی تیلاپیا را از بین ببرد، جز فیلتر درام. شما باید هر نوع فیلتر دیگری را با دست تمیز کنید.

جامدات حل نشده فقط توسط فیلترهای اولیه به دام می افتند، حذف نمی شوند.
جامدات حل نشده ای که در پیش فیلترها باقی می مانند تا زمانی که حذف نشوند به سمیت حوضچه (آمونیاک یونیزه نشده) کمک می کنند.
مواد جامد محلول از مواد غذایی و مدفوع تشکیل شده است که به ذرات بسیار ریز تجزیه شده و در آب معلق می مانند و از فیلترهای اولیه عبور می کنند. جامدات محلول به تشکیل ترکیبات سمی دیگر مانند آمونیاک غیریونیزه کمک می کنند. بهترین راه برای به دام انداختن مواد جامد محلول برای اکثر آبزیان، استفاده از فیلتر مانع ذرات ریز است. در مزارع پرورش ماهی بسیار بزرگ، جایی که حجم آب به حجم آب یک شهر کوچک نزدیک‌تر است، ممکن است از فرآیندهای شیمیایی برای حذف مواد جامد محلول به عنوان بخشی از یک سیستم تصفیه و احیای آب جداگانه استفاده شود. مانند پیش فیلترها، فیلترهای مانع ذرات ریز به خودی خود مواد جامد محلول را حذف نمی کنند. شما باید این فیلترها را برای حذف آلودگی ها سرویس کنید. در سراسر این راهنما به این مرحله فیلتراسیون به عنوان “ذره ریز” اشاره خواهیم کرد.

آلاینده‌های محلول دیگری مانند تانن‌ها و فنل‌ها وجود دارند که می‌توانند آب حوض را رنگ کرده و به آن بو بدهند. این آلاینده ها توسط مواد آلی ایجاد می شوند و به قدری کوچک هستند که حتی از فیلترهای مانع ذرات ریز نیز به راحتی عبور می کنند. به این فکر کنید که وقتی یک فنجان چای را درست می کنید، یک کیسه چای چه تأثیری روی آب می گذارد. تنها راه حذف این ذرات میکروسکوپی با کربن فعال یا فرآیندهای تصفیه شیمیایی است که فقط در بزرگترین مزارع استفاده می شود. متأسفانه کربن فعال بسیار سریع تخلیه می شود و جایگزینی آن نسبتاً گران است، بنابراین برای استفاده مداوم عملی نیست. نظر ما این است که کربن فعال فقط باید بر اساس نیاز در عملیات‌های کوچک‌تر پرورش ماهی تیلاپیا برای شفاف‌سازی آب رنگی چای یا کاهش بو استفاده شود.

فیلترهای ذرات ریز فقط جامدات محلول را به دام می اندازند و حذف نمی کنند. شما باید محیط فیلتر خود را تمیز کنید تا مواد جامد محلول از سمی کردن حوض جلوگیری کنید (با آمونیاک).
کربن فعال در برابر مواد جامد محلول بی فایده است، اما می توان از آن برای به دام انداختن تانن ها و فنل ها در حوضچه های کوچکتر استفاده کرد.
آمونیاک یونیزه نشده اولین ترکیب واقعا کشنده ای است که با آن مواجه خواهید شد. آمونیاک یونیزه نشده از تجزیه مواد آلی و ماهی تیلاپیا سالم در آب با pH بالاتر از 7 تولید می شود. تنها راه حذف آمونیاک غیریونیزه جایگزینی آب یا یافتن راهی برای از بین بردن آمونیاک است. خبر خوب این است که باکتری های طبیعی وجود دارند که به راحتی آمونیاک را مصرف می کنند. خبر بد این است که باکتری های آمونیاک خوار (Nitrosomonas) حتی ترکیبات کشنده تری به نام نیتریت ها را تولید می کنند. نیتریت ها هموگلوبین را اکسید کرده و به متهموگلوبین تبدیل می کنند و خون ماهی تیلاپیا را برای حمل اکسیژن دشوار می کند (هیپوکسی) و با کوچکترین تلاش باعث خفگی می شود. خوشبختانه برای ماهی تیلاپیا، نیتریت‌ها بیشتر اکسید می‌شوند و به چیزی بسیار کمتر کشنده به نام نیترات تبدیل می‌شوند.. پس از تبدیل نیترات به نیترات تیز ، تیلاپیا شما از خطر فوری خارج می شود. با گذشت زمان، با این حال، نیترات ها در حوضچه شما جمع می شوند و در نهایت مجبور خواهید بود که تغییر وحشتناک آب را انجام دهید.

نقطه بحرانی: کیت‌ها و تجهیزات تست «آمونیاک کل» را می‌خوانند، اما این ربطی به سطح آمونیاک سمی (NH 3 ) موجود در آب ندارد. سطح آمونیاک سمی باید در ارتباط با سطح pH و دما محاسبه شود. در دمای اتاق با pH 6.0، تمام آمونیاک اساساً غیر سمی است. در pH 8.0، تنها حدود 10 درصد یا کمتر سمی است. در واقع، قبل از اینکه کل آمونیاک نیمه سمی شود، باید pH خود را به 9.0 برسانید. چه درس پنهانی در این همه وجود دارد؟ با استفاده از pH می توانید سمیت آمونیاک را کنترل کنید!

برای بقیه این راهنما، خواننده باید تمام ارجاعات به آمونیاک را به معنای آمونیاک سمی غیریونیزه در نظر بگیرد، مگر اینکه طور دیگری مشخص شده باشد.
نکته مهم دیگر: آمونیاک برای تیلاپیا آبی در غلظت های بالای 2.5 میلی گرم در لیتر و بالای 7.1 میلی گرم در لیتر برای تیلاپیا نیل سمی است. با این حال، غلظت آمونیاک کمتر از 0.1 میلی گرم در لیتر باعث کاهش مصرف غذا و رشد می شود. همیشه سعی کنید آمونیاک سمی را به طور کامل از سیستم خود حذف کنید. حتی مقادیر کم می تواند به شکل دوره های رشد طولانی تر و هدر رفتن غذا هزینه بر باشد.

باکتری نیتریت کننده به نام نیتروزوموناس که مسئول اکسید کردن آمونیاک به نیتریت است و باکتری به نام نیترو باکتر که نیتریت را بیشتر به نیترات اکسید می کند، همراه با بسیاری از انواع دیگر باکتری ها در هر سطح از حوضچه شما زندگی می کنند. برخی از این باکتری ها هوازی هستند، به این معنی که به اکسیژن نیاز دارند و برخی بی هوازی هستند، به این معنی که در شرایطی با اکسیژن بسیار کم رشد می کنند. به طور معمول، باکتری های نیتریفیک کننده را در امتداد خط آب در حوضچه خود و همچنین هر سطح زیر آب و داخل لوله ها خواهید دید. متأسفانه، این سطح تقریباً به اندازه کافی برای پشتیبانی از تعداد کلنی های باکتری مورد نیاز برای تبدیل مقدار آمونیاک تولید شده کافی نیست. این محلول یک ماده ضد و نقیض است که معمولاً به عنوان فیلتر زیستی یا بیو راکتور شناخته می شود.

فیلترهای زیستی تنها یک هدف دارند: ایجاد سطح زیادی برای رشد باکتری‌های نیتریف کننده. دو رسانه فیلتر زیستی محبوب، اسفنج های زیستی و توپ های زیستی هستند. سایر رسانه های زیستی خوب شامل PVC رشته ای و نی های زیستی هستند. برخلاف فیلترهایی که برای به دام انداختن مواد جامد حل نشده و حل نشده طراحی شده اند، محیط زیستی نباید تا زمانی که جریان آب از آن محدود شده باشد، سرویس شود. حتی در این صورت، آنها باید فقط به یک آبکشی سبک نیاز داشته باشند تا آب دوباره از آنها عبور کند.

نقطه آکواپونیک: رسانه بستر رشد شما فیلتر زیستی شماست مگر اینکه فقط از قایق های شناور استفاده کنید. در سیستم‌های آکواپونیک که فقط از قایق‌های شناور استفاده می‌کنند، توصیه می‌کنیم یک فیلتر زیستی را در جایی از لوله‌کشی خود قرار دهید. به عنوان مثال، بعد از جداکننده مواد جامد یا بین آبگیر و مخزن ماهی. بستر رشد شما باید طوری طراحی شود که از شرایط رشد باکتری های بی هوازی جلوگیری کند زیرا این شرایط برای گیاهان نیز مضر است. به عبارت دیگر، از جریان خوب آب اطمینان حاصل کنید و از رکود آب جلوگیری کنید.

فیلتر زیستی فقط یک سطح در حال رشد برای باکتری های نیتریف کننده که آمونیاک سمی را از بین می برند فراهم می کند.
هرگز فیلتر زیستی خود را تمیز یا ضدعفونی نکنید، فقط اگر جریان آب را محدود می کند آن را به آرامی بشویید.
نکته مهم: شرایط خاصی برای پرورش ماهی تیلاپیا وجود دارد که حذف آمونیاک با استفاده از باکتری عملی یا حتی ممکن نیست. مخازن یا استخرهای آبزی پروری که بخشی از سیستم آکواپونیک نیستند را می توان با استفاده از روش های جایگزین حذف آمونیاک مانند زئولیت یا هوادهی تهاجمی با موفقیت پرورش داد. با حذف آمونیاک، نیاز به باکتری های مصرف کننده آمونیاک نیز برطرف می شود. این روش ها همچنین از ایجاد نیتریت ها و نیترات ها جلوگیری می کنند، بنابراین دیگر نیازی به تغییر آب برای حذف نیترات نیست.

آخرین مرحله در تامین آب تمیز ماهی تیلاپیا، پیشگیری از انگل ها و عوامل بیماری زا است. اگر برای پیشگیری از آنها اقداماتی انجام ندهید، ممکن است در برخی مواقع انگل برای ماهی تیلاپیا شما اتفاق بیفتد. همانطور که قبلاً در این صفحه اشاره کردیم، اگر با انگل گرفتار شدید، می‌توانید بدون آسیب رساندن به ماهی تیلاپیا یا از بین بردن ارزش غذایی آن، با تغییر شوری آب به 6 قسمت در هزار و با استفاده از نمک غیر یددار آنها را از بین ببرید. . این انگل ها را خیلی سریع از بین می برد. همچنین لازم به ذکر است که اگر ماهی تیلاپیا خود را در آبی که از قبل حاوی نمک است پرورش می دهید و به شیوع انگلی مبتلا می شوید، می توانید ماهی تیلاپیا خود را در آب شیرین قرار دهید تا انگل ها از بین بروند. به طور خلاصه، انگل ها نمی توانند تغییرات ناگهانی در شوری را تحمل کنند.

با این حال، اگر ماهی تیلاپیا شما یک پاتوژن (بیماری) داشته باشد، بازی تمام شده است. تیلاپیا خود را معدوم کنید زیرا به هر حال آنها می میرند. سپس حوضچه خود را تخلیه کنید، فیلتراسیون خود را جدا کنید و قطعات گران قیمت را با یک ضدعفونی کننده اسیدی ضدعفونی کنید و همه چیز را دور بریزید. نه، ما شوخی نمی کنیم. در ایالات متحده فروش ماهی خوراکی که به دلیل هر بیماری و دلایل موجهی درمان شده باشد، غیرقانونی است. بسیاری از پاتوژن ها غیرقابل درمان هستند و آنهایی که قابل درمان هستند نیاز به تزریق های گران قیمت دارند که هزینه بیشتری نسبت به خود تیلاپیا دارند و باید به صورت جداگانه تزریق شوند. ناگفته نماند که دوره جوجه کشی برای بیشتر پاتوژن ها بیشتر از زمانی است که ماهی تیلاپیا به اندازه برداشت نیاز دارد. بنابراین ممکن است با نگاه کردن به فیله ها مشخص نشود که آیا هنوز در زمان برداشت و فرآوری به این بیماری مبتلا بوده اند یا خیر.

نکته بحرانی: مدت زمانی که ماهی تیلاپیا می تواند با یک پاتوژن زنده بماند، مستقیماً با سن، اندازه و سیستم ایمنی آن ارتباط دارد. بچه ماهی تیلاپیا و بچه ماهیان با وزن یک گرم یا کمتر هیچ مقاومتی در برابر عوامل بیماری زا ندارند و تقریباً بلافاصله پس از مواجهه خواهند مرد، در حالی که تیلاپیا بزرگتر می تواند برای مدت طولانی تری زنده بماند. به همین دلیل است که آزمایش عوامل بیماری زا در ماهی تیلاپیا با اندازه برداشت بسیار مهم است و همچنین چرا آزمایش بیماری در بچه ماهی تیلاپیا کاملاً بی فایده است. این واقعیت ساده که بچه ماهی تیلاپیا زنده است، دلیلی بر این است که آنها هیچ بیماری ندارند.

برای اهداف خود، ویروس‌ها را با پاتوژن‌ها گنجانده‌ایم تا بحث را ساده نگه داریم، حتی اگر آن‌ها تیلاپیا را به روش‌های مختلف آلوده کنند. وقتی صحبت از بیماری می شود، بسیار عملی تر است که تلاش های خود را به جای واکنش به یک شیوع، بر پیشگیری متمرکز کنید. اولین قدم در پیشگیری، کاهش خطر ابتلا به آنها در وهله اول است. در زیر لیستی از اقدامات پیشگیرانه که پیشنهاد می کنیم آورده شده است:

دست ها و بازوهای خود را قبل از قرار دادن آنها در آب حوض خود ضدعفونی کنید.
از دستکش استفاده کنید.
شرایط تمیز اطراف حوضچه ها را حفظ کنید. کف فضاهای داخلی را ضدعفونی کنید و در صورت عملی کف کفش ها را ضدعفونی کنید.
برای هر حوض مجموعه های جداگانه ای از تجهیزات مانند تور و سطل را نگه دارید.
یک سیستم سطل رنگی اتخاذ کنید. رنگ سفید برای آب تمیز و نگهداری ماهی، آبی برای تمیز کردن یا حمل تجهیزات و فیلترها و خاکستری برای حمل آب سمی.
از شرایطی که باعث ضعیف شدن سیستم ایمنی در ماهی تیلاپیا می شود، مانند استرس به دلیل ازدحام بیش از حد، تغذیه نامناسب و سطوح بالای نیترات اجتناب کنید.
از نوشیدن حیوانات خانگی و سایر حیوانات از آب حوضچه تیلاپیا خودداری کنید.
از مدفوع پرندگان در حوضچه تیلاپیا خودداری کنید.
حلزون، میگو، ماهی قرمز یا هر موجود زنده دیگری را در آب حوضچه تیلاپیا قرار ندهید.
نقطه بحرانی: هرگز ماهی تیلاپیا را در سیستمی که توسط حلزون ها یا ماهی قرمز اشغال شده است قرار ندهید. حلزون ها و ماهی قرمز حامل انگل هایی هستند که برای تیلاپیا بیگانه هستند و آنها را از بین می برند. ممکن است چند بار با آن کنار بیایید، اما در نهایت شانس به شما خواهد رسید. هنگامی که این انگل ها در سیستم شما پناه گرفتند، برای حذف آنها باید کاملا ضدعفونی شود.

ضدعفونی کننده اشعه ماوراء بنفش بهترین وسیله ای است که می توانید برای کنترل انگل ها و عوامل بیماری زا در آب خود استفاده کنید، قبل از اینکه آنها وارد ماهی تیلاپیا شوند. با عبور آب در مجاورت منبع نور فرابنفش، یک ضدعفونی کننده UV با اندازه مناسب تقریباً همه چیز را از بین می برد. کلید استریل کردن موفقیت آمیز حوضچه، قرار دادن حجم مناسب آب در معرض منبع نور UV برای مدت زمان مناسب است. در مورد ضدعفونی کننده های فرابنفش، وات بزرگتر و بالاتر لزوماً به معنای بهتر نیست. مهم است که یکی را انتخاب کنید که اندازه مناسب برای حوضچه شما باشد و سپس مطمئن شوید که لوله کشی خود را با سرعت جریان آب توصیه شده توسط سازنده تنظیم کنید. می‌توانید زمان‌بندی کنید که چقدر طول می‌کشد تا آبی که از دستگاه ضدعفونی کننده UV شما خارج می‌شود تا یک سطل پنج گالن را پر کند.

با تغییرات شوری می توان انگل ها را از ماهی تیلاپیا و آب شما حذف کرد.
یک ضدعفونی کننده اشعه ماوراء بنفش فقط می تواند انگل ها و عوامل بیماری زا را از آب حذف کند، نه از خود ماهی تیلاپیا.
از بین بردن انگل ها و عوامل بیماری زا در آب از انتقال آنها بین ماهی تیلاپیا جلوگیری می کند.
ماهی تیلاپیا با انگل را می توان با قرار دادن آنها در مخزن آب حاوی 6 ppt نمک غیر یددار به مدت چند ساعت درمان کرد.
عوامل بیماری زا در ماهی تیلاپیا را نمی توان به طور موثر، اقتصادی و در برخی موارد قانونی درمان کرد. تنها راه حل عملی پیشگیری است.
چند نکته دیگر در مورد ضدعفونی کننده های فرابنفش قابل ذکر است. اول، آنها تنها گزینه واقع بینانه برای جلوگیری از انگل در سیستم های آکواپونیک هستند. برخی از فروشندگان آکواپونیک وانمود می‌کنند که انگل‌ها و بیماری‌ها اتفاق نمی‌افتند، اما این بیش از هر چیز دیگری به فروشندگی مربوط می‌شود. به هر حال، یک فروشنده خودرو به عنوان بخشی از تبلیغات خود، تصاویر افراد مجروح در تصادفات رانندگی را نشان نمی دهد، بنابراین قابل درک است. اما تیلاپیا که در سیستم‌های آکواپونیک رشد می‌کند، گهگاه به دلیل تنش‌های ایجاد شده توسط شرایط کمتر از بهینه، تحت تأثیر قرار می‌گیرد و یک ضدعفونی کننده UV مانند سایر روش‌های تصفیه روی گیاهان تأثیر منفی نخواهد گذاشت. دومین نکته قابل ذکر، این واقعیت است که ضدعفونی کننده های فرابنفش فیتوپلانکتون ها را نیز از بین می برند، موادی که آب شما را سبز می کنند.

نکته مهم: ما عمداً از بحث عفونت های باکتریایی در ماهی تیلاپیا اجتناب کرده ایم زیرا این موارد در سیستم های تمیز رایج نیستند. با این حال، شایان ذکر است که یک ضدعفونی کننده UV نیز اکثر باکتری های مضر معلق در آب را از بین می برد.

خب! حالا شما مالک آن هستید. پاسخ به این سوال که آب تمیز چیست و برای حفظ آن چه باید کرد؟ اما هنوز آب را کاملاً تمام نکرده ایم. ما هنوز باید به طور کلی از سیستم های گرمایش و فیلتراسیون بگذریم.

اجزای فیلتراسیون
جداکننده های جامدات:رایج ترین نوع جداکننده جامدات بدون مانع در آبزی پروری از پدیده ای به نام “پارادوکس برگ چای” استفاده می کند. آلبرت انیشتین آن را شناسایی کرده است، پس اگر تا به حال نام آن را نشنیده اید یا به طور کامل نحوه عملکرد آن را درک نکرده اید، احساس گنگ نکنید. اصولاً وقتی آب را در یک سطل می چرخانید، فشار آب در لبه بیرونی بیشتر از فشار آب در مرکز است. با این حال، در جایی که آب به طرفین و پایین سطل برخورد می کند، اصطکاک سرعت آن را کاهش می دهد و فشار کاهش می یابد. از آنجایی که آبی که دو طرف و پایین آن را لمس می کند نمی تواند با بقیه آب داخل سطل همگام شود، یک لایه مرزی تشکیل می شود. آب در خارج از لایه مرزی مسیر متفاوتی را به سمت پایین طی می کند، به سمت اصطکاک حتی بیشتر در پایین. این جریان ثانویه آب،

جداکننده هایی که بر اساس این اصل کار می کنند معمولاً به عنوان تله های چرخشی یا فیلترهای چرخشی شناخته می شوند. در آبزی پروری تجاری، این مخازن معمولاً با استفاده از مخازن مخروطی ساخته می شوند. در مقیاس کوچکتر، این وان ها را می توان از وان های 25 گالن ساخت. نوع دیگری از جداکننده جامدات به مخزن ته نشینی معروف است. چندین تنوع در این موضوع وجود دارد، اما اساساً این فقط یک بشکه است که آب از آن عبور می کند و هر چیزی که به اندازه کافی سنگین باشد به ته می رود. مشکل مخازن ته نشینی این است که تمیز کردن آنها سخت تر است و فقط می توانند مواد جامد غرق شده را به دام بیندازند. نوع نهایی جداکننده جامدات قابل ذکر، جداکننده گریز از مرکز نامیده می شود. این جداکننده‌ها با چرخاندن ذرات سنگین‌تر در یک محفظه جمع‌آوری کار می‌کنند، جایی که می‌توان آنها را شستشو داد. این نوع جداکننده ها فقط برای حذف سنگین ترین مواد جامد مفید هستند.

یک آزمایش خوب وجود دارد که می توانید انجام دهید تا مشخص کنید به چه نوع جداکننده ای نیاز دارید. به سادگی یک شیشه شفاف را با آب کثیفی که می خواهید تمیز کنید پر کنید. حتما مقداری از مواد جامد را که می خواهید جدا کنید اضافه کنید و درب شیشه را بگذارید. شیشه را برای چند ثانیه تکان دهید و سپس آن را بدون مزاحمت روی زمین بگذارید و تماشا کنید که ذرات چه می کنند. اگر تمام مواد جامد شما در عرض دو دقیقه به پایین فرو رفت، می توانید از یک جداکننده گریز از مرکز استفاده کنید. اگر تمام مواد جامد در مدت پنج دقیقه یا کمتر به پایین فرو رفت، می توانید از مخزن ته نشینی استفاده کنید. با این حال، اگر برخی از ذرات غرق شوند و برخی دیگر شناور شوند و برخی حتی در وسط شناور باشند، باید از فیلتر چرخشی استفاده کنید. هشدار اسپویلر… شما یک فیلتر چرخشی می خواهید.

نکته مهم: مخازن ته نشینی شباهت زیادی به توالت های شسته نشده دارند. مدفوع فقط در پایین نشسته و در آب حل می شود و به شرایط غیربهداشتی کمک می کند. هنگامی که مدفوع تیلاپیا در آب حل شد، حذف آن بسیار دشوارتر می شود. هنگامی که شما همچنین در نظر بگیرید که ماهی های آب شیرین مانند تیلاپیا آب را از طریق پوست خود جذب می کنند، جای تعجب نیست که برخی از ماهی های تیلاپیا حیاط خلوت طعمی شبیه به …

پیش فیلترها: همچنین در این راهنما به عنوان فیلتر درشت نامیده می شود، چیزی بیش از سدی نیست که مواد جامد حل نشده را هنگام عبور آب به دام می اندازد. اگر از تله چرخشی استفاده می کنید، پیش فیلتر به عنوان یک تله ثانویه برای جامداتی که دارای شناوری خنثی هستند یا در غیر این صورت فرار می کنند، عمل می کند. اگر از تله چرخشی استفاده نمی کنید، پیش فیلتر شما باید طوری طراحی شده باشد که مقدار زیادی مواد جامد را تحمل کند. فیلترهای درام رایج ترین انواع پیش فیلترها هستند که در مزارع متوسط ​​و بزرگ تیلاپیا یافت می شوند. برخی از فیلترهای درام به اندازه اتوبوس های شهری هستند، در حالی که برخی دیگر از یک صندلی بزرگتر نیستند. همه اینها به مقدار مواد جامد تولید شده توسط ماهی تیلاپیا بستگی دارد. وقتی نوبت به فیلترهای اولیه می رسد، از استفاده از نبوغ خود نترسید. هیچ چیز جادویی در مورد سیستم های تصفیه تجاری تولید شده وجود ندارد. اگر مهارت دارید که خودتان را بسازید، به هر طریقی آن را دنبال کنید. یک آنالوگ خوب برای پیش فیلتر چیزی نیست جز یک سطل، با سوراخ هایی در زیر آن، پر از بالش های پلی استر، معلق روی حوض و پمپی برای ریختن آب در آن. البته، این خیلی عملی نیست، زیرا سرویس دهی زمان بر است و مراحل فیلتراسیون دیگری نیز باید انجام شود، اما این قیاس هنوز دقیق است.

Aquaponics Point: شما یک سیستم آکواپونیک را برای پرورش سبزیجات اجرا می کنید، نه یک تصفیه خانه فاضلاب . اگر قصد دارید ماهی خود را بخورید و می خواهید ماهی سالم و طعم خوبی داشته باشد، اجازه ندهید مواد زائد جامد در بستر رشد شما حل شود. همیشه از فیلتراسیون استفاده کنید تا تا جایی که می توانید ذرات جامد حل نشده را حذف کنید، قبل از اینکه آنها به گیاهان شما برسند.

توجه: من چند انتقاد برای نکته آکواپونیک بالا داشته ام. متخصصان به شما می گویند که جلو بروید و اجازه دهید مدفوع ماهی وارد بستر رشد شود و از کرم ها برای کمپوست مدفوع استفاده کنید. آنها به شما خواهند گفت که معدنی شدن ضایعات ماهی، مواد مغذی ریز را برای گیاهان شما فراهم می کند. پاسخ من این است که به توصیه خود پایبندم. طعم تیلاپیا پرورش یافته در این توالت های ماهی واقعی در مقایسه با ماهی تیلاپیا که در سیستم های تمیز آکواپونیک و آبزی پروری بدون مدفوع ماهی پرورش می یابد، افتضاح است.

فیلترهای ذرات ریز: از فیلتر مهره ای، فیلتر شنی، فیلتر خاک دیاتومه یا فیلتر آب درون خطی درست بعد از پمپ خود برای به دام انداختن جامدات محلول استفاده کنید. آنها در از بین بردن ذرات بسیار کوچک که در هر مرحله فیلتراسیون دیگری به دام نمی افتند بسیار مؤثر هستند. در مقیاس کوچک، به دلیل حجم نسبتاً کم آب، فیلتراسیون ذرات ریز ممکن است ضروری نباشد. این امر به ویژه در صورتی صادق است که یک پیش فیلتر متشکل از یک تله چرخشی و به دنبال آن چند پد پلی استر فشرده تنظیم کنید. بزرگترین نگرانی با این پیکربندی افزایش سطح تانن ها و احتمالاً فنل ها خواهد بود. در کشاورزی تجاری تیلاپیا، فیلترهای ذرات ریز بین پمپ آب و استریل و پرداخت نهایی آب نصب می‌شوند.

فیلتر بیولوژیکی: در واقع یک فیلتر نیست، تنها هدف آن فراهم کردن سطح وسیعی است که باکتری‌های نیتریفیک کننده روی آن رشد کنند. یک جعبه با آب در پایین و مقداری محیط زیستی، سطح زیادی را برای رشد کلونی باکتری ها فراهم می کند. چند ترفند طراحی برای ثابت نگه داشتن سطح آب در داخل یک جعبه پلاستیکی وجود دارد، اما اگر تصمیم به ساختن خود دارید، چیزی نیست که نتوانید آن را بفهمید. فیلترهای بیولوژیکی نباید نیاز به سرویس دهی زیادی داشته باشند. در واقع، شما باید به هیچ وجه از مزاحمت با آنها خودداری کنید، مگر اینکه متوجه شوید که آنها جریان آب را محدود می کنند. به همین دلیل است که ما سیستم مرطوب/خشک را به جای فیلترهای شنی ترجیح می‌دهیم – پلاستیک شفاف دیدن آنچه را که در داخل فیلتر زیستی اتفاق می‌افتد آسان می‌کند.

نقطه آکواپونیک: بسترهای رشد سیلابی و زهکشی فیلتر بیولوژیکی در سیستم های آکواپونیک هستند. در سیستم هایی که فقط از قایق های شناور تشکیل شده اند، یک فیلتر بیولوژیکی سنتی همچنان مورد نیاز است.

نکته مهم: همانطور که قبلاً گفته شد، شرایط خاصی برای پرورش ماهی تیلاپیا وجود دارد که از فیلترهای بیولوژیکی استفاده نمی شود. از این روش های جایگزین حذف آمونیاک با سیستم های آکواپونیک استفاده نکنید. انجام این کار باعث گرسنگی نیتروزوموناس و نیتروباکتر می شود و در نتیجه عرضه نیترات برای گیاهان از بین می رود.

ضدعفونی کننده اشعه ماوراء بنفش: این چیزی نیست که خودتان سعی کنید آن را بسازید. نه به این دلیل که ممکن است خود را برق گرفتید، بلکه به این دلیل که احتمالاً کار نخواهد کرد. با استریل کننده های UV، جریان باید درست باشد. اگر خیلی سریع باشد، انگل‌ها و جلبک‌ها درست از جلوی تابش فرابنفش می‌گذرند و حتی تحت تأثیر آن قرار نمی‌گیرند، اگر جریان خیلی کند باشد، آن‌ها را با سرعت کافی نمی‌کشد تا از تولید مثل خود در داخل خارج شود. سیستم شما یک ضدعفونی کننده اشعه ماوراء بنفش همچنین می تواند باکتری های مفید معلق در آب را کاهش دهد، بنابراین توصیه نمی کنیم تا قبل از آن یک ضدعفونی کننده UV اضافه کنید .فیلتر بیولوژیکی شما ایجاد شده است. مطمئن شوید که یکی را تهیه کنید که به راحتی تمیز شود. لوله شفاف جداکننده نور از آب که به عنوان کوارتز نیز شناخته می شود، هر از گاهی نیاز به تمیز کردن دارد. برخی از مدل ها دارای سیستم برف پاک کن برای انجام کار هستند.

مطمئن باشید که درک می کنید که دستگاه ضدعفونی کننده اشعه ماوراء بنفش نمی تواند هیچ بیماری را درمان کند یا انگل یا ویروسی را که قبلاً روی ماهی تیلاپیا یا در آن وجود دارد را از بین ببرد. تنها کاری که دستگاه ضدعفونی کننده UV انجام می دهد، کشتن ارگانیسم های معلق در آب است. می توان آن را با قرار دادن فیلتر HEPA در اتاقی با یک فرد بیمار مقایسه کرد. هیچ کمکی برای درمان فرد بیمار نمی کند، اما ممکن است به دیگران کمک کند تا بیمار نشوند. که گفت؛ درک مزیت استریلیزاسیون با اشعه ماوراء بنفش به نام “Redox” دشوار است که در سطح مولکولی اتفاق می افتد و تا حد زیادی به سیستم ایمنی ماهی تیلاپیا و توانایی آنها در مقاومت در برابر بیماری ها کمک می کند. ما قول دادیم که علم را محدود کنیم، بنابراین به شما اجازه می‌دهیم «پتانسیل ردوکس» را خودتان جستجو کنید.

استریل کننده UV نمی تواند تیلاپیا بیمار را درمان کند. فقط می تواند گسترش بیماری را کاهش دهد.
استریل کننده UV جلبک های تک سلولی شناور آزاد را در سیستم شما از بین می برد. این نوع جلبک برای ماهی ها یا گیاهان مفید نیست و به دلیل تأثیر آن بر دی اکسید کربن و سطح pH می تواند خطرناک باشد.
ضدعفونی کننده UV به پتانسیل “Redox” آب حوض کمک می کند، که سیستم ایمنی ماهی تیلاپیا و مقاومت آنها را در برابر بیماری ها به شدت افزایش می دهد.
آب گرم:گرم کردن آب حوضچه در ماه های سرد آفت هر کشاورز ماهی تیلاپیا است. عواملی مانند انتخاب نادرست گونه و ساخت نامناسب حوضچه ها، می تواند کشاورزان تیلاپیا را مجبور به صرف تمام سود یا نفی تمام پس انداز خود کند تا ماهی تیلاپیا خود را در زمستان زنده نگه دارند. مرگ بر اثر آب سرد شماره یک تماس خدماتی است که ما در منطقه خود بین ژانویه و مارس دریافت می کنیم. اگر در جای دیگری از وب سایت ما مطالعه کرده باشید، از قبل می دانید که انتخاب گونه مناسب تیلاپیا چقدر مهم است، اما به همان اندازه مهم، ساخت حوضچه مناسب است. حوضچه های تیلاپیا باید با مقداری عایق از سطح زمین جدا شوند. حتی اگر فقط یک اینچ کف باشد، بهتر از این است که زمین سرد به عنوان یک هیت سینک برای آب حوض شما عمل کند. عایق کاری کناره های حوض و پوشاندن بالای آن با فوم سفت و سخت در شب، به کاهش هزینه های گرمایش کمک خواهد کرد. در آب و هوای سردتر یا مکان‌هایی که گرمای الکتریکی در دسترس یا مطلوب نیست، یک خانه سبز با اجاق موشک ممکن است تنها راه‌حل باشد.

وقتی صحبت از گرم کردن آب حوضچه می شود، دو گزینه اساسی دارید: روش گرمایش مستقیم و روش مبدل حرارتی. برای استفاده از روش گرمایش مستقیم، کافی است یک یا چند عنصر گرمایشی را در جریان آب حوض خود قرار دهید. عناصر گرمایشی می توانند از نوع پروب فلزی، نوع آکواریومی و یا حتی عناصر ساده آبگرمکن باشند. فقط از هر کدام که مناسب سیستم و بودجه شماست، بهترین استفاده کنید. با بخاری های برقی، خود را به وات مجزا معلق نکنید. دو بخاری 300 وات کار مشابهی را انجام می دهند و از برق یکسانی استفاده می کنند، مانند یک بخاری 600 وات و غیره. ممکن است برای شما مقرون به صرفه تر باشد که به جای یک واحد بزرگ، چندین بخاری کوچکتر بخرید.

روش دوم گرمایش حوض، استفاده از منبع حرارتی خارجی و انتقال آن گرما به داخل حوض با استفاده از مبدل حرارتی است. یک مبدل حرارتی را می توان با استفاده از یک سری لوله CPVC (آب گرم) ساخت که به جلو و عقب می روند و کف حوض یا چاه شما را می پوشانند. سپس آب گرم شده از طریق لوله های زیر آب پمپ می شود و آب اطراف را گرم می کند. منبع گرما می تواند یک آبگرمکن کوچک، عناصر گرمایشی بیشتر یا حتی یک آبگرمکن خورشیدی باشد. روش مورد علاقه ما برای گرم کردن مبدل، استفاده از یک آبگرمکن کوچک با یک پمپ گردش خون و یک مخزن فشار کوچک است. یک دماسنج دیجیتال LED روشن نیز مفید است. حتی ممکن است یک کلید حرارتی با دمای پایین نصب کنید تا وقتی حوض به دمای معینی رسید، پمپ گردش خون را خاموش کنید. اگر تصمیم دارید روش گرمایش آب خورشیدی را امتحان کنید، حتما یک پشتیبان برقی داشته باشید.

بنابراین برای آب تمیز تمام می شود، اجازه دهید به دومین چیزی که ماهی تیلاپیا به آن نیاز دارد برویم.

تیلاپیا به شماره دو نیاز دارد – اکسیژن
نقطه بحرانی: در این بخش، ما سعی خواهیم کرد تنها در چند پاراگراف توضیح دهیم که معمولاً درک یک دوره دانشگاهی به چه چیزی نیاز دارد. بیانیه اصلی ما، که این یک راهنمای فقط پاسخ است، به ویژه برای این بخش صادق است. نتایجی که ما در اینجا ارائه می کنیم، از مطالعات دانشگاهی و موسسات تحقیقاتی معتبر بین المللی است. اگر اطلاعات بیشتری می خواهید، پیشنهاد می کنیم تحقیقات خود را از سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد شروع کنید و سپس مقالات تحقیقاتی دانشگاه را پیگیری کنید.

هوایی که تنفس می کنید ترکیبی از گازهاست که از 20.95 درصد اکسیژن (O 2 ) و 78.09 درصد نیتروژن (N 2 ) تشکیل شده است. 93/0 درصد باقیمانده از گازهای دیگر (Ar ، CO2 ، Ne ، He ، CH4 ، Kr ، H2 و Xe ) تشکیل شده است . اکثر مردم می دانند که آب از هیدروژن و اکسیژن (H 2 O) تشکیل شده است، بنابراین آنها فرض می کنند که ماهی ها اکسیژن خود را از مولکول های آب دریافت می کنند. با این حال، آبشش ماهی توانایی جدا کردن پیوندهای مولکولی آب را ندارد، بنابراین اکسیژن موجود در مولکول H 2 O برای تنفس در دسترس نیست.

با کمال تعجب، اکسیژنی که ماهی ها تنفس می کنند، دقیقاً همان گاز اکسیژنی است که شما تنفس می کنید. در خشکی، اکسیژن شما در یک گاز نیتروژن بی اثر به ریه های شما “معلق” می رسد. در زیر آب، اکسیژن ماهی در یک مایع هیدروژن/اکسیژن به آبشش‌های آنها می‌رسد. در مقیاس مولکولی با آب مخلوط می شود. شما به زودی اکسیژن موجود در آب را نخواهید دید، تا اکسیژن موجود در هوایی که تنفس می کنید. این اکسیژن محلول نامیده می شود . اکسیژن محلول را با حباب هایی با هر اندازه ای اشتباه نگیرید، حتی کوچکترین حباب میلیون ها برابر بزرگتر از مولکول های اکسیژنی است که ماهی ها برای تنفس از آن استفاده می کنند .

از آنجایی که اکسیژن محلول در آب، دقیقاً همان اکسیژنی است که در هوا “محلول” می شود، منطقی است که فرض کنیم اکسیژن می تواند آزادانه بین هوا و آب حرکت کند. مگر اینکه در مورد یک آب آرام صحبت کنیم . از آنجا که می بینید، روی یک آب آرام، مانند حوضچه، مولکول های آب در نزدیکی سطح متفاوت از بقیه عمل می کنند. از آنجایی که آنها هیچ مولکولی H 2 O در بالای خود ندارند، برای اعمال نیروی جذاب، چند لایه بالایی مولکول های آب در کنار یکدیگر قرار می گیرند و پیوندهای قوی تری با یکدیگر تشکیل می دهند. این نیرو به عنوان کشش سطحی شناخته می شودلایه و انتقال اکسیژن ورودی و خروج گازهای زائد از آب را به طور چشمگیری کند می کند. یک راه آسان برای تجسم لایه کشش سطحی، به عنوان یک ورقه پلاستیکی بزرگ در بالای آب است که همه چیز زیر را خفه می کند.

روی بدنه آبی متحرک، مانند رودخانه، هیچ لایه کشش سطحی وجود ندارد. کوبیدن مداوم آب، به طور مداوم مولکول های بالایی را به سمت پایین می راند و پیوندهای آنها را با یکدیگر می شکند. بدون لایه کشش سطحی، مولکول های اکسیژن می توانند آزادانه و بدون هیچ تلاشی بین هوا و آب حرکت کنند. خوشبختانه، برای زندگی در حوضچه‌ها، نیروهای دیگری وجود دارند که می‌توانند لایه بالایی مولکول‌ها را از هم جدا کنند، سوراخ‌هایی را در لایه کشش سطحی ایجاد کرده و اجازه حرکت آزادانه اکسیژن و سایر گازها را می‌دهند. برای مثال، باد شدید یا باران، کار بسیار خوبی در شکستن کشش سطحی انجام می دهد. همچنین، حباب هایی که در سطح می ترکند، سوراخ هایی را در لایه بالایی باز می کنند که امکان تبادل گازها را فراهم می کند.

لایه کشش سطحی بیش از اینکه اکسیژن آزادانه به آب وارد نشود، انجام می دهد، بلکه باعث کاهش سرعت خروج دی اکسید کربن و سایر گازها می شود. در حوضچه های تیلاپیا، مولکول های دی اکسید کربن محصول جانبی تنفس ماهی و تجزیه آلی هستند. باید اجازه خروج دی اکسید کربن داده شود در غیر این صورت حوض راکد خواهد شد و زندگی وابسته به اکسیژن رشد نخواهد کرد. خوشبختانه، همان اقداماتی که به اکسیژن اجازه ورود به آب را می دهد، باعث خروج دی اکسید کربن نیز می شود. این معمولا به عنوان تبادل گاز نامیده می شود . برای عملیات پرورش ماهی تیلاپیا، شکستن کشش سطحی، برای تبادل گازها، یک الزام است ، نه یک گزینه. این تنها استراهی که دی اکسید کربن می تواند آزادانه از آن خارج شود و یکی از دو راه قابل دوام است که اکسیژن می تواند با سرعت کافی وارد آب شود.

مانند همه چیزهای پرورش ماهی تیلاپیا، روشی که برای شکستن کشش سطحی استفاده می شود، که به عنوان هوادهی سطحی شناخته می شود ، یک تصمیم اقتصادی است. راه های زیادی برای انجام این کار وجود دارد، به همان اندازه راه هایی برای تقسیم پول خود با خرده فروشان و تولیدکنندگان وجود دارد. برخی از روش‌ها امکان تبادل گاز با حجم بالایی را فراهم می‌کنند، اما قیمت خرید غیرمنطقی بالایی دارند و برای کار کردن به انرژی زیادی نیاز دارند. کارکرد سایرین بسیار ارزان است، اما برای تسهیل سطح مؤثر تبادل گاز، کار بسیار کمی انجام می دهند. اثربخشی هر روش هوادهی سطحی را می توان به صورت نسبت انرژی مصرف شده به سطح تحت تاثیر قرار داد. روش های زیر بهترین نسبت هم زدن سطح به توان مصرفی را ارائه می دهند:

آبشارها، آبشارها و فواره ها بسیار ارزان هستند و می توان آنها را برای شکستن کشش سطحی در یک منطقه بسیار بزرگ راه اندازی کرد. برای اینکه این روش مقرون به صرفه باشد، جریان آب را محدود نکنید یا آب را خیلی بالای سطح نبرید. آب را می توان پایین انداخت یا به سمت بالا پرتاب کرد، هر جهت موثر است.
حباب تهاجمی ، که باعث می شود آب، یک اینچ یا بیشتر از سطح بالا برود. از پمپ هوایی استفاده کنید که می تواند بیش از 3 فوت مکعب هوا در دقیقه را با حداقل فشار 6 پوند psi و یک سنگ هوای درشت 2×2 اینچ ارسال کند. انرژی را هدر ندهید تا هوا را از طریق یک سنگ هوای ریز مانند دیفیوزر سرامیکی پمپ کنید، این کاربرد اشتباهی برای حباب های ریز است. یک پمپ کارآمد برای این روش کمتر از 2 دلار در ماه برای کار کردن هزینه دارد.
هواده های چرخ پارویی . برای حوضچه های بزرگ، هواکش چرخ پدال کمترین هزینه انرژی را برای مقدار سطح تحت تاثیر قرار می دهد.
نقطه بحرانی: درگیر ادعاهای بازاریابی نشوید. هوادهی سطحی یک صنعت چند میلیون دلاری است که مملو از حدس و گمان های ماهرانه است که برای انسان هایی که در هوا تنفس می کنند منطقی به نظر می رسد. هر روشی برای شکستن کشش سطحی باید به عنوان نسبت انرژی مصرف شده به سطح تحت تأثیر اندازه گیری شود.

تیلاپیا نیل به آبی با محتوای اکسیژن محلول بالای سه قسمت در میلیون (ppm) و ماهی تیلاپیا آبی به اکسیژن بالای 7 ppm نیاز دارند. در حوضچه ای با زیست توده یک پوند به ازای هر 3.74 گالن آب، هوادهی سطحی معمولاً سطح اکسیژن محلول را در محدوده سالم نگه می دارد. حتی در ساعت 4:00 صبح که روزتغییر در غلظت اکسیژن محلول در کمترین میزان خود است. با این حال، توصیه می کنیم حداقل تراکم اکسیژن 7 پی پی ام (4 پی پی ام برای نیل) یک بار در صبح زود (قبل از طلوع خورشید) و سپس در طول فصل در گرم ترین دمای آب اندازه گیری شود. پس از تأیید اینکه میزان اکسیژن محلول در این زمان‌ها بالاتر از سطح حداقل است، می‌توان یک پایش معمول روزانه را در اواخر بعد از ظهر انجام داد. پایش روزانه اواخر بعد از ظهر با اندازه‌گیری در زمان‌ها و دماهای دیگر متفاوت خواهد بود. با این حال، تا زمانی که هر روز در زمان مشخصی انجام شود، معیار خوبی برای دانستن زمان خواندن بیشتر طلوع یا دمای بالا ارائه می‌کند. یا برای تعیین نیاز به اکسیژن مکمل .

Egghead Point: متاسفم که بمب روزانه را در پاراگراف بالا روی شما انداختم. این فقط یک روش فانتزی برای گفتن روزانه است. اما ما از کلمه روزانه استفاده کردیم تا به این نکته پی ببریم که علم اکسیژن محلول پیچیده است. فرمول زیر را برای مثال در نظر بگیرید:
O 2 ¢ ¢ – O 2 ¢ = P – R – Y ± A
که در آن P = اکسیژن تولید شده از طریق فتوسنتز، R = تنفس همه موجودات زنده در حوضچه از جمله باکتری ها و گیاهان، Y = مقدار اکسیژن گیر کرده در لجن یا گل در کف حوض و A = مقدار اکسیژن حل شده یا آزاد شده در جو.

این در واقع یک فرمول ساده برای بیان تغییرات اکسیژن محلول در یک دوره زمانی است که به صورت t¢ ¢ – t¢ بیان می شود. با این حال، هیچ کمبودی در فرمول های بسیار طولانی و پیچیده برای بیان فیزیک اکسیژن در آب وجود ندارد.

تا اینجا بحث را به روش های هوادهی سطحی محدود کردیم. این به این دلیل است که هوادهی سطحی تنها چیزی است که در سیستم های آبزی پروری در حال چرخش با زیست توده 2 پوند بر فوت مکعب مورد نیاز است که می تواند به صورت یک پوند در هر 3.74 گالن نیز بیان شود. همچنین لازم به ذکر است که برخی از سیستم‌های غیر گردشی مانند عملیات پرورش ماهی تیلاپیا که آب رودخانه را منحرف می‌کنند، ممکن است قبل از استفاده از آب از هوادهی سطحی به شکل مجموعه‌ای از آبشارها استفاده کنند. اگر پرورش ماهی تیلاپیا به صورت توری، معلق در سطح یک توده آبی بزرگ، مانند دریاچه یا رودخانه بسیار وسیع انجام شود، معمولاً هوادهی سطحی لازم نیست. با این حال، اگر شبکه‌های معلق در توده‌های آبی کوچک‌تر مانند حوضچه‌ها شناور باشند، هوادهی سطحی همچنان توصیه می‌شود.

زیست توده بر محتوای اکسیژن تأثیر می گذارد
زیست توده کل موجودات تنفسی اکسیژن در آب شما از جمله ماهی و باکتری است. وقتی به ازای هر فوت مکعب آب، تراکم دو پوند ماهی تیلاپیا را توصیه می کنیم، شکل معمول یک مخزن آبزی پروری در حال چرخش و همچنین سطوح طبیعی باکتری ها را در نظر می گیریم. این چگالی به اکسیژن جوی اجازه می دهد تا با سرعتی وارد آب شود که جایگزین چیزی شود که توسط ماهی استفاده می شود. حوضچه‌های کم‌عمق‌تر با سطح بیشتر در معرض جو می‌توانند تراکم کمی بالاتر را در خود جای دهند، در حالی که حوضچه‌های پر از باکتری نادیده گرفته شده تنها از تراکم ذخایر کمتر پشتیبانی می‌کنند.

دمای آب بر میزان اکسیژن تأثیر می گذارد
برای نشان دادن اینکه چگونه دمای آب می تواند بر میزان اکسیژن موجود در آب تأثیر بگذارد، در اینجا یک مقایسه عملی وجود دارد: در یک اتمسفر استاندارد (760 torr)، غلظت اشباع اکسیژن در 35.6 درجه فارنهایت 13.86 ppm است. سپس دمای آب را به 60 درجه فارنهایت برسانید و دوباره اکسیژن محلول را اندازه بگیرید. به 9.82 ppm کاهش یافته است. در نهایت، همان آب را به دمای 86 درجه فارنهایت برسانید و غلظت اکسیژن به 7.44 ppm کاهش می یابد. با گرم شدن آب، مقدار اکسیژن محلول کاهش می یابد.

نور بر میزان اکسیژن تأثیر می گذارد
تمام آب‌ها، از جمله حوضچه‌های تیلاپیا سرپوشیده با نور مناسب، دارای فیتوپلانکتون هستند. آنها جلبک های سبز رنگ کوچکی هستند که به صورت معلق در نزدیکی سطح آب زندگی می کنند. هنگامی که آب روشن می شود، فیتوپلانکتون ها فتوسنتز خود را آغاز می کنند، که به نوبه خود، اکسیژن می دهد. این اکسیژن به راحتی در آب حل می شود و تا اواخر بعد از ظهر می تواند میزان اکسیژن موجود در ماهی تیلاپیا را به میزان قابل توجهی افزایش دهد. با این حال، این وضعیت فقط موقتی است و به محض غروب خورشید یا خاموش شدن چراغ‌ها، فیتوپلانکتون‌ها تولید اکسیژن را متوقف می‌کنند. نتیجه می تواند افت اکسیژن به سطوحی باشد که برای تیلاپیا کشنده است. به همین دلیل بسیار مهم است که میزان اکسیژن محلول را حداقل یک بار در ساعت 4:00 صبح اندازه گیری کنید، سپس بعد از ظهر همان روز در حدود ساعت 2:00 بعد از ظهر اندازه گیری شود. قرائت صبح باید بالاتر از 7 ppm (3 ppm برای Niles) باشد. سپس،

تجزیه باعث کاهش اکسیژن می شود
تجزیه مواد آلی از اکسیژن استفاده می کند و دی اکسید کربن تولید می کند. این بدترین سناریو ممکن را برای پرورش ماهی تیلاپیا ایجاد می کند. بدون مداخله فوری، این می تواند کل محصول را در یک شب از بین ببرد. افت اکسیژن در شب که توسط فتوسنتز ایجاد می شود، همراه با مصرف مداوم اکسیژن مواد آلی در حال تجزیه و متعاقب آن انتشار دی اکسید کربن، که در تمام ساعات شبانه روز اتفاق می افتد، می تواند باعث شود که سطح اکسیژن محلول تقریباً به هیچ برسد. این یکی دیگر از دلایل مهم حذف مدفوع تیلاپیا و غذای نخورده از سیستم های آبزی پروری در حال چرخش در سریع ترین زمان ممکن، به عنوان بخشی از جریان مداوم تصفیه است.

قبل از در نظر گرفتن گزینه های جایگزین، هوادهی سطح را به حداکثر برسانید
اغلب اوقات، سطوح پایین اکسیژن محلول نتیجه تهویه ناکافی سطح است. به راحتی می توان فراموش کرد که تبادل گاز فقط در سطح و فقط در ناحیه ای که تحت تأثیر تکنیک هوادهی قرار گرفته است، رخ می دهد. به عنوان مثال، اسپری از سر آبنما فقط بر روی ناحیه ای که قطرات واقعاً به آب برخورد می کند تأثیر می گذارد. بنابراین، اگر حوضچه ای با مساحت 1800 فوت مربع دارید و فقط یک دایره شش فوتی را هوادهی می کنید، هنوز 1774 فوت مربع دیگر برای کار دارید. تیلاپیا اهمیتی نمی‌دهد که باران 24 ساعته در تمام سطح آب ببارد، آنها ترجیح می‌دهند نفس بکشند. در نهایت، زمانی که تمام گزینه های هوادهی سطحی را تمام کردید و تا جایی که می توانید مواد آلی در حال تجزیه را حذف کردید، ممکن است زمان آن رسیده باشد که تعداد ماهی تیلاپیا را در حوضچه خود نازک کنید.

اضافه کردن اکسیژن مکمل
افزودن اکسیژن مکمل نیاز به منبع اکسیژن و روش داردبرای حل کردن اکسیژن در آب تنها سه منبع اکسیژن برای انتخاب وجود دارد و همانطور که احتمالاً شک داشتید، هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. گاز اکسیژن بطری شده ساده ترین گاز است و ارزان ترین منبع اکسیژن کوتاه مدت است. مطمئن شوید که اکسیژن درجه پزشکی است، نه اکسیژنی که برای جوشکاری در نظر گرفته شده است. اکسیژن مایع به صورت فله ای ارزان تر از گاز اکسیژن است، اما خطر آتش سوزی است، نیاز به آموزش خاصی برای نگهداری دارد و ممکن است نیاز به مجوزهای ویژه برای حضور در ملک شما داشته باشد. علاوه بر این، اکسیژن مایع به تجهیزات خاصی نیاز دارد تا برای استفاده مناسب باشد. اکسیژن تولید شده بالاترین هزینه های اولیه را دارد، اما با گذشت زمان، می تواند باعث صرفه جویی در هزینه نسبت به دو منبع اکسیژن دیگر شود. به طور کلی، نتیجه نهایی هر منبع اکسیژن یک لوله است که گاز اکسیژن در آن تحت فشار تنظیم شده جریان دارد. آی تی’

از سوی دیگر، روشی که برای حل کردن اکسیژن در آب استفاده می شود، به طور گسترده ای اشتباه گرفته شده است. این یک بار دیگر از این واقعیت ناشی می‌شود که تولیدکنندگان کاملاً آگاه هستند که مشتریانشان فیزیک حل کردن اکسیژن در آب را درک نمی‌کنند. حقیقت این است که تنها چیزی که برای حل کردن اکسیژن در آب لازم است، یک سوراخ در زمین، چند تکه لوله و تعدادی اتصالات است. اما، کدام سازنده قرار است به شما بگوید که سیستم آنها را که هزاران دلار هزینه دارد، می توان با قطعات فروشگاه خانه مرکزی غصب کرد؟ ناگفته نماند که واحد سفارشی ساخته شده، 100 درصد کارآمد است، اکسیژن را هدر نمی دهد، دامنه تنظیم بی نهایت دارد و می تواند O2 محلول ایجاد کند .سطوح به 150 قسمت در میلیون. تولیدکنندگان ترجیح می‌دهند از علم کاذب، فروش داروهای روغن مار و بسته‌بندی‌های فانتزی استفاده کنند.

روش هایی مانند پخش کننده هوای سرامیکی صفحه تخت، حباب های بسیار ریزی ایجاد می کنند. و برای افراد عادی، کاملاً منطقی است. ظاهراً وقتی حباب‌های هوا به آرامی به سطح می‌آیند، اکسیژن موجود در هر حباب کوچک با آب در تماس است و مقداری از آن اکسیژن «محلول» می‌شود. خوب، اما با فرض اینکه حباب ها پر از اکسیژن خالص هستند، چرا کاملا ناپدید نمی شوند؟ حقیقت این است که بیشتر اکسیژن به سادگی به سطح بالا می رود، جایی که هر حباب سوراخ کوچکی را در لایه کشش سطحی می شکند و اکسیژن خود را به جو آزاد می کند. مطمئناً، مقدار کمی از اکسیژن در طول سفر حباب به آب وارد می‌شود و مطمئناً مفید است که تمام آن اکسیژن دقیقاً روی سطح متمرکز شود، وقتی کشش شکسته می‌شود و تبادل گاز اتفاق می‌افتد.

روش غالب دیگر حل کردن اکسیژن در آب، استفاده از مخروط اکسیژن است . مخروط اکسیژن با حباب زدن اکسیژن از طریق ستونی از آب که به سرعت کاهش می‌یابد کار می‌کند. حباب های اکسیژن توسط نیروهای مخالف ( شناوری در مقابل سرعت ) در جای خود نگه داشته می شوند تا زمانی که جذب شوند. تغییرات دیگری در موضوع مخروط اکسیژن وجود دارد، اما این روش واقعاً تنها روش دیگری است که بدون اتلاف اکسیژن زیاد کار می کند. نقطه ضعف مخروط های اکسیژن، قیمت و محدوده تنظیم محدود آنها است. به عنوان مثال، اگر جریان آب بیش از حد قوی باشد، حباب ها قبل از حل شدن به بیرون رانده می شوند. و اگر جریان آب خیلی کم باشد، حباب ها به سمت بالا بالا می روند، جایی که موثر نیستند.

U-Tube Oxygen Generation
بهترین روش برای حل کردن اکسیژن در آب، استفاده از U-Tube است. این روش از فشار هیدرواستاتیک برای حرکت بدون زحمت یک ستون آب در یک گرادیان فشار فزاینده استفاده می کند که اکسیژن را به داخل آب خرد می کند. این چیز جدیدی نیست، در واقع، قدمت آن به سال 1647 برمی گردد، زمانی که بلز پاسکال برای اولین بار مفهوم فشار و نحوه انتقال آن توسط مایعاتی مانند آب را فرموله کرد. دلیل اینکه شما هرگز در مورد این نشنیده اید، این است که هیچ پولی برای گفتن به مردم وجود ندارد که چگونه کارها را رایگان انجام دهند. همچنین، این واقعیت وجود دارد که هر جستجوی u tube، در نهایت شما را به یک سایت اشتراک‌گذاری ویدیو می‌برد.

تولید اکسیژن برای پرورش ماهی تیلاپیا
ساخت لوله u نسبتاً ساده است. تنها کاری که انجام می دهید این است که یک سوراخ در زمین از 150 تا 300 فوت پایین بکشید. به احتمال زیاد برای این کار یک حفاری چاه استخدام خواهید کرد. از آنجایی که قرار نیست آب را از سوراخ بیرون بکشید، احتمالاً به هیچ مجوزی هم نیاز نخواهید داشت، اما فقط برای اطمینان با مقامات محلی خود مشورت کنید. پس از حفر چاه، یک بخش طولانی از لوله به شکل U را اجرا کنید تا آب را به پایین و دوباره بالا ببرید. به لطف فشار یکسان کننده در هر طرف لوله u، یک پمپ اسب بخار کم تمام چیزی است که برای فشار دادن آب در طول آن لازم است. به یاد داشته باشید، همه چیز در مورد مصرف کم انرژی است. فقط مطمئن شوید که جریان به اندازه کافی سریع باشد تا حباب ها را پایین بیاورد.

برای یک نسخه بزرگتر روی عکس کلیک کنید، کاملاً گویا است. همچنین می‌توان آن را به‌عنوان یک لوله در یک لوله طراحی کرد، جایی که آب از یک لوله مرکزی با قطر کمتر عبور می‌کند، اما اتصالات لوله‌کشی در بالا پیچیده‌تر خواهند بود.

تیلاپیا نیاز شماره سه – غذا
این واقعیت که ماهی تیلاپیا به غذا نیاز دارد، ممکن است برای راهنمائی که فرض می‌کند خوانندگانش سطح متوسطی از عقل سلیم دارند، کمی بدیهی به نظر برسد، اما میزان اطلاعات نادرست در مورد تغذیه ماهی تیلاپیا در بهترین حالت وحشتناک و در بدترین حالت کشنده است. برخلاف باورهای اینترنتی، ماهی تیلاپیا به دنبال مدفوع به عنوان منبع غذایی نیست. عملیات پرورش ماهی تیلاپیا در چین مشاهده شده است که کود خوک را به ماهیان خود تغذیه می کند و به نظر می رسد ماهی ها با میل آن را می خورند. اما کدام حیوان روی زمین چیزی را که به نظر می رسد خوراکی است نمی خورد، در حالی که هیچ انتخاب دیگری برایش وجود ندارد. حقیقت این است که تقریباً همه ماهی‌های همه‌چیزخوار مدفوع یکدیگر را می‌خورند، زیرا این بخشی از واکنش‌های ناشی از چرا و ضربه زدن است. آنها در اطراف حوض شنا نمی کنند و فکر می کنند “من واقعاً می توانم در حال حاضر مدفوع کنم”. مدفوع خوک ها و انسان ها کاملا مشمئز کننده است. مثل خوک ها، به نظر می رسد انسان ها مایل به خوردن تقریباً هر چیزی هستند، از جمله مدفوع بسیاری از موجودات دریایی، از جمله صدف، صدف و میگو. حتی من را در مورد انسان هایی که از آب فشردگی فیل می نوشند یا سوسک های سرگین می خورند شروع نکنید. جای تعجب نیست که به نظر می رسد مایلیم باور کنیم که ماهی تیلاپیا مدفوع را یک خوراکی خوش طعم می داند، با توجه به تمام مواد مدفوعی که در طول زندگی خود پول خوبی برای خوردن آن می پردازیم.

نکته بحرانی: همانطور که چینی ها می خواهند باور کنید، بیانیه بالا در مورد مزارع ماهی چینی را با عمل “کوددهی” رشد جلبک ها در استخرها اشتباه نگیرید. تفاوت زیادی بین تعلیق مرغداری ها بر روی استخرها برای ترویج رشد جلبک ها و کاری که پرورش دهندگان ماهی چینی انجام می دهند وجود دارد. اتفاقاً، علیرغم یک مطالعه بسیار جامع تایوانی که ناکارآمدی آن را ثابت کرده است، کود دادن به استخرها با کود هنوز هم امروزه انجام می شود.

پس تیلاپیا چه می خورد؟ خوب، تیلاپیا همه چیزخوار است، اما تمایل بسیار زیادی به گیاهخواری دارد. ساختار دندان و فک ماهی تیلاپیا برای چریدن جلبک ها و سایر گیاهان آبزی طراحی شده است. اگر می خواهید رشد سریع ماهیان تیلاپیا را مشاهده کنید، آنها را در یک آکواریوم پوشیده از جلبک، در کنار یک پنجره نور خورشید قرار دهید. آنها جلبک ها را می بلعند و خیلی سریعتر از بچه ماهی هایی رشد می کنند که فقط یک ماهی همه چیزخوار تجاری به آنها داده می شود. در اینجا در هچری خود، به دیسک‌های جلبک اسپیرولینا سرخ‌دار تازه تفریخ شده خود می‌خوریم تا به سرعت اندازه آن‌ها را افزایش دهیم. این همچنین آنها را سریعتر از “منطقه خطر” خارج می کند، زیرا بچه های کوچک بسیار ظریف تر از بچه های کوچک بزرگتر هستند.

تقریباً همه می‌دانند که ماهی تیلاپیا برای رشد به غذا نیاز دارد و درک اینکه هرچه ماهی تیلاپیا بیشتر بخورد، سریع‌تر رشد می‌کند، کار سختی نیست. اگرچه از نظر فنی، فقط خوردن غذا راز رشد نیست. همانطور که قبلا در این راهنما گفته شد، باید با کمک اکسیژن، شیمی آب و دمای مناسب متابولیزه شود. با این حال، برای اهداف توضیح ما، فقط می گوییم که غذای بیشتر مساوی رشد سریعتر است. یکی از چیزهایی که کشاورزان جدید تیلاپیا را غافلگیر می کند، استفاده از غذای کمتر برای کاهش رشد است. دلیل اصلی کاهش رشد، به ویژه در بچه های بزرگ، رسیدن به تاریخ برداشت هدف است. همچنین لازم به ذکر است که این عمل باید فقط برای چند هفته با دقت انجام شود تا از خطر توقف دائمی رشد ماهی تیلاپیا جلوگیری شود.

هیچ چیز به اندازه تغذیه خوب به سلامت ماهی تیلاپیا کمک نمی کند. رژیم غذایی مناسب سیستم ایمنی آنها را تقویت کرده و به آنها در مقاومت در برابر بیماری کمک می کند. هنگامی که با یک ضدعفونی کننده اشعه ماوراء بنفش ترکیب می شود، برای افزایش پتانسیل ردوکس در حوضچه شما، تغذیه مناسب تیلاپیا شما را برای تقریباً هر چیزی آماده می کند. اما، تغذیه مناسب چیست؟ خوب، وقتی در نظر بگیرید که هزاران سال تکامل، فیزیولوژی خود را برای به دست آوردن همه چیزهایی که از جلبک ها و گیاهان آبزی نیاز دارند، تطبیق داده اند، سبزی های آبزی پاسخگو هستند. متأسفانه، تیلاپیا جلبک ها و گیاهان را خیلی سریعتر از آن چیزی که می تواند در یک منطقه کوچک رشد کند، می خورد. در طبیعت، مدارس تیلاپیا بیش از چندین مایل چرا می کنند. یک کشاورز تجاری تیلاپیا، که قصد دارد فقط از سبزیجات آبزی تغذیه کند، باید چندین فوت مربع از سطح آب را اختصاص دهد. برای رشد غذای کافی برای یک ماهی تیلاپیا. مانند تمام دامداری های تجاری، اختصاص هکتارها از زمین های با ارزش برای خدمت به عنوان تنها منبع غذای حیوانات عملی نیست و تقریباً هر کشاورز مکمل یا به طور کامل جایگزین رژیم غذایی طبیعی دام با غذای ساخته شده با مواد مغذی می شود.

اگرچه تیلاپیا دقیقاً آن چیزی نیست که تکامل آنها را برای خوردن طراحی کرده است، اما تیلاپیا در برخی از غذاهای تجاری تولید شده بسیار خوب عمل می کند. قوام یک رژیم غذایی تولیدی مزایای زیادی را برای کشاورز تیلاپیا ارائه می دهد که یک رژیم غذایی طبیعی آن را ندارد. توزیع یکنواخت مواد مغذی و یکنواختی اندازه باعث می شود تا اطمینان حاصل شود که هر ماهی تیلاپیا در حوضچه سطح تغذیه یکسانی دارد. مقدار غذایی که باید بدهید با توجه به وزن ماهی و دمای آب تعیین می شود. یکنواختی بین کیسه های جداگانه غذا، نرخ رشد پیش بینی شده و تاریخ برداشت را در مسیر نگه می دارد. بهترین از همه این است که برخی از غذاهای تولیدی ماهی تیلاپیا به صورت علمی برای سریع ترین رشد ممکن طراحی شده اند، زمانی که یک برنامه غذایی مناسب رعایت شود. حال سوال اینجاست که ماهی تیلاپیا به چه مقدار غذا نیاز دارد؟

برای تعیین میزان غذا برای تغذیه ماهی تیلاپیا، باید سه چیز را بدانید: دمای آب، میانگین وزن هر ماهی تیلاپیا و زیست توده. که فقط یک کلمه تخیلی برای وزن کل موجودات زنده در هر فوت مکعب آب یا برای اهداف ما، فقط وزن کل ماهی تیلاپیا است. با سردتر شدن آب، تیلاپیا غذا را کندتر متابولیزه می کند و کندتر رشد می کند، بنابراین به غذای کمتری نیاز دارد. با گرم شدن آب نیز برعکس این امر صادق است. در طول مراحل اولیه رشد، تا حدود 2 اونس، ماهی تیلاپیا دستگاه های کوچکی برای خوردن است که می تواند درصد بسیار بیشتری از وزن بدن خود را در روز ببلعد. اما با رشد آنها، این درصد کاهش می یابد. بدیهی است که از آنجایی که ماهی تیلاپیا را به صورت جداگانه تغذیه نمی‌کنید، دانستن وزن کل ماهی‌های تیلاپیا در حوضچه شما مفید است تا همه بتوانند سیر خود را بخورند.

محاسبات علمی زیادی وجود دارد که می‌توانید برای تعیین مقدار کامل غذای روزانه انجام دهید، و اگر مایلید خودتان تمام محاسبات ریاضی را انجام دهید، از شما می‌خواهیم به تلاش خود ادامه دهید تا تبدیل به یک مرد تیلاپیا شوید. . برای بقیه ما، نمودارها و نمودارهایی وجود دارد که توسط افراد دیگر ساخته شده است. در اینجا یکی برای Purina AquaMax، پیشرفته ترین غذای تیلاپیا در جهان است.

نمودار تغذیه پرورش ماهی تیلاپیا
نمودار Purina کمی تعمیم یافته است، اما همچنان یک راهنمای مناسب برای استفاده از محصولات آنهاست و چند واقعیت مهم را در مورد مصرف غذای تیلاپیا به طور کلی نشان می دهد. ستون وزن ماهی بر حسب گرم را با ستون Product Size مقایسه کنید، خواهید دید که با افزایش وزن هر ماهی، اندازه دانه های غذا نیز افزایش می یابد. بدیهی است که این بخش به این دلیل است که دهان های بزرگتر می توانند غذای بزرگ تری بخورند. اکنون، نگاهی به ستونی با عنوان lb. of feed/100 lb of fish/day بیاندازید. این فقط راه دیگری برای گفتن “درصد وزن بدن برای تغذیه” است. تمام اعداد در آن ستون را نیز می توان به صورت درصد خواند. مثلاً 20 درصد یا بیشتر، 11 تا 20 درصد، 4 تا 11 درصد و غیره. توجه داشته باشید که با بزرگتر شدن ماهی تیلاپیا، افراد کمتری برای تهیه یک پوند ماهی نیاز دارند و درصد غذا به وزن بدن کاهش می یابد. این به این دلیل است که با بزرگتر شدن ماهی تیلاپیا، سرعت رشد آنها کاهش می یابد. در نهایت به ناحیه قرمز روی نمودار توجه کنید که دمای بهینه آب تغذیه 80-88 درجه فارنهایت را نشان می دهد. با سردتر شدن تیلاپیا، غذای کمتری متابولیزه می شود و در نتیجه کمتر غذا می خورند. دلیل دیگری که چرا انتخاب گونه مناسب تیلاپیا برای عمل خود و توجه به تاریخ برداشت بسیار مهم است.

اخطار: مانند هر چیز دیگری در دنیای پرورش ماهی تیلاپیا، فرصت‌طلبانی نیز وجود دارند که سعی می‌کنند از فروش مواد غذایی حاشیه‌ای به عنوان غذای ماهی ممتاز درآمد کسب کنند. بیشتر این مواد غذایی دارای برچسب سفارشی، زباله های عمومی و تولید انبوه است که از زباله های کشاورزی تشکیل شده است. هر کسی که می خواهد شرکت غذای ماهی خود را راه اندازی کند، می تواند نام و لوگوی خود را روی کیسه بگذارد. حتی یک نسخه ارگانیک نیز وجود دارد که حاوی مقدار زیادی مواد غیر قابل هضم از جمله ذغال سنگ نارس، خاک رس، خاک دیاتومه، گرد و غبار گرانیت و مقدار زیادی اکسید و سولفات فلزی است. هر آنچه را که امروز با استفاده از غذای ارزان قیمت آنها پس انداز کنید، در نتیجه یک دوره رشد طولانی مدت از دست خواهید داد. قطعا انتخاب خوبی نیست. ما از شما می خواهیم برای کسب اطلاعات بیشتر، راهنمای تغذیه تیلاپیا ما را بررسی کنید .

یک روش جایگزین وجود دارد که محاسبه آن پیچیده تر است، اما بسیار دقیق تر از نمودار تغذیه تولید کنندگان مواد غذایی است. اما استفاده از این روش مستلزم آن است که وزن ماهی تیلاپیا خود را بر حسب گرم بدانید. چند روش برای وزن کردن ماهی وجود دارد، اما برای اهداف تغذیه، وزن کردن یک نمونه تصادفی و سپس برون یابی آن وزن به تعداد کل ماهی، شما را به اندازه کافی نزدیک می کند. بنابراین اگر می دانید که 200 ماهی دارید و می توانید ده تای آنها را وزن کنید، می توانید وزن آن ده را در 20 ضرب کنید تا وزن هر 200 عدد را به دست آورید. البته، اگر ماهی تیلاپیا به اندازه ای کوچک باشد که همه آنها را وزن کنید. در همان زمان، آنگاه این دقیق ترین خواهد بود. به هر حال، بهترین روش برای توزین ماهی تیلاپیا در هر اندازه ای، این است که ابتدا یک سطل آب را با یک ترازو دیجیتال به وزن مشخصی وزن کنید. سپس ماهی تیلاپیا را به آب اضافه کرده و دوباره وزن کنید. افزایش وزن ماهی تیلاپیا است.

مرحله بعدی تعیین نرخ رشد طبیعی است. اگر ماهی تیلاپیا شما بین دو تا پنج اینچ طول دارد، میانگین رشد آن 4 درصد در روز است. اگر ماهی تیلاپیا شما بین پنج تا شش اینچ طول داشته باشد، میانگین رشد آن 3 درصد در روز است. اگر ماهی تیلاپیا شما بیش از شش اینچ باشد و کمتر از هشت ماه سن داشته باشد، میانگین رشد آن 1.5 درصد در روز است. اگر ماهی تیلاپیا شما بین هشت تا دوازده ماهه باشد، نرخ رشد آنها 5/0 درصد در روز است. اگر ماهی تیلاپیا شما بزرگتر از یک سال است، دو بار در روز هرچه می خورند در مدت پنج دقیقه به آنها بدهید زیرا دیگر نمی توان میزان رشد آنها را در روز اندازه گیری کرد.

اکنون که وزن و سرعت رشد آنها را می دانید، می خواهید وزن آنها را بر حسب غذا برابر درصد رشد آنها در روز تعیین کنید. بنابراین اگر 1000 گرم ماهی تیلاپیا دارید که هر سه اینچ طول دارند، باید با تغذیه آنها با 40 گرم غذا (1000 x 0.04) شروع کنید. اگر با 1000 گرم ماهی تیلاپیا 5 اینچی شروع می کنید، باید با تغذیه 30 گرم غذا (1000 x 0.03) شروع کنید. اگر 1000 گرم ماهی تیلاپیا به طول هفت اینچ و زیر 8 ماه دارید، می توانید آن را با 15 گرم غذا شروع کنید. اکنون قسمت دشوار فرا می رسد، زیرا روز بعد وزن ماهی شما کمی بیشتر می شود. چقدر بیشتر؟ خوب باور کنید یا نه، آنها باید وزن روزهای قبل به اضافه نرخ رشد آنها باشد. بنابراین نه تنها به بچه ماهیان تیلاپیا سه اینچی خود 40 گرم غذا دادید،

قانون طلایی تغذیه را به خاطر بسپارید: اگر ماهی تیلاپیا شما نمی تواند تمام غذای خود را در کمتر از 5 دقیقه بخورد، کمتر به آنها غذا بدهید. چند عاملی که می تواند بر میزان غذای ماهی تیلاپیا تأثیر بگذارد دما و بیماری است. به دنبال علائمی باشید که نشان می دهد بیش از حد غذا می خورید، مانند غذای نخورده یا فیلترها در مدت کوتاهی به طور غیرعادی «پر» می شوند. اگر مقدار غذای داده شده را کاهش دادید و هنوز غذای نخورده وجود داشت، به دقت به ماهی تیلاپیا خود نگاه کنید تا علائم بیماری وجود داشته باشد. مانند شنای آهسته یا بی حالی، فقدان آشکار ترس از دست، عدم شناوری، زخم و غیره. دمای آب آنها را بررسی کنید تا مطمئن شوید که به محدوده محدوده بقای آنها نزدیک نیست. اگر همه چیز درست شد، غذای آنها را حتی بیشتر کاهش دهید. به یاد داشته باشید که تیلاپیا می تواند چندین روز بدون غذا باقی بماند. پس در مورد کم کردن غذای آنها تا زمانی که همه آن ها خورده نشده اند، دستپاچه نباشید. اوه و لطفا محاسبات خود را دوباره بررسی کنید. بسیاری از کشاورزان ماهی تیلاپیا به طور تصادفی صفر را فراموش کرده و به جای ۰.۰۴ وزن را در ۴/۰ ضرب کرده اند.

ما سه نوع Purina AquaMax را علاوه بر دیسک های جلبک اسپیرولینا در صفحه فروش غذای تیلاپیا خود می فروشیم . و اگر به دنبال نمودارهای حرفه ای تغذیه روزانه هستید، به راهنمای تغذیه تیلاپیا ما نگاهی بیندازید .

تیلاپیا نیاز شماره چهار – نور
اگر تا به حال آکواریومی از ماهیان تیلاپیا را در شب دیده اید، این منظره نسبتاً آزاردهنده است. صدها ماهی در اطراف می چرخند، مانند اجساد مرده، که به نظر می رسد در جریان های نامرئی زیر آب به دام افتاده اند. وقتی برای اولین بار چراغ‌ها را روشن می‌کنید، تنها راهی که می‌فهمید همه آنها نمرده‌اند این است که به جای وارونه و پهلو، راست باشند. بسیار واضح است که تیلاپیا برای زنده ماندن به نور نیاز دارد. بدون نور، حرکت نمی کنند و غذا نمی خورند و می میرند. بنابراین سوال این است که چقدر نور لازم است؟

در آکواریوم‌ها، ماهی تیلاپیا را می‌توان مشاهده کرد که در مسیر پرتوی از نور خورشید معلق است، زیرا از طریق آب آنها می‌تابد. در حوضچه های آبزی پروری که ترکیبی از آفتاب مستقیم و سایه وجود دارد، به نظر می رسد تیلاپیا سمت آفتابی را به سمت سایه ترجیح می دهد. چندین توضیح برای این رفتار وجود دارد. بسیاری از آنها قابل قبول است اما هر نظریه ای که تمایل به آن داشته باشید، بدیهی است که تیلاپیا نوری روشن و پر از حوض را ترجیح می دهد.

در هچری ما، ماهی تیلاپیا را با استفاده از ترکیبی از نور خورشید و نور الکتریکی، 18 ساعت در روز روشن می‌کنیم که تا نیمه‌شب روشن می‌ماند. چرا؟ زیرا هر چه تیلاپیا بیشتر نور داشته باشد، مدت بیشتری فعال خواهد ماند. هر چه بیشتر بخورند و سریعتر رشد کنند. ترفندهای زیادی برای راه اندازی یک جوجه کشی (یا مزرعه) موفق وجود دارد و استفاده از نور برای افزایش ساعات متابولیسم غذا یکی از آنهاست.

البته بهترین نوری که می توانید به ماهی تیلاپیا بدهید مستقیماً از خورشید می آید. علاوه بر اینکه منبع نور بسیار قدرتمندی است، نور خورشید را می توان با استفاده از لوله های خورشیدی و آینه ها هدایت کرد تا روشنایی پرکننده حوض ایجاد کند. در حوضچه های فضای باز، سایه روشن کاملاً مناسب است. نوع نوری که در داخل یک گلخانه با قاب سرد با پوشش پلاستیکی یافت می شود، نمونه عالی دیگری است. اگر بتوانید جزئی از نور مستقیم خورشید را برای ماهی تیلاپیا خود تامین کنید، حتی بهتر است. علاوه بر همه چیز، نور خورشید کاملاً رایگان است و به طور خودکار بهترین انتخاب برای پرورش ماهی تیلاپیا است. در واقع، تنها نقطه ضعف نور خورشید، طول موج های ناخواسته نوری است که با آن همراه است، مانند مادون قرمز و مادون قرمز.

دومین منبع روشنایی مناسب برای هر حوضچه، تجاری یا مسکونی، منبعی است که تابش فعال فتوسنتزی یا “PAR” را ارائه می دهد. اینها نورهایی هستند که توسط پرورش دهندگان هیدروپونیک و آکواپونیک استفاده می شود، زیرا آنها طیف کاملی از نور مورد استفاده گیاهان را برای فتوسنتز ارائه می دهند. آن‌ها فوتون‌هایی (نور) که می‌توانند به سلول‌ها و بافت‌ها آسیب بزنند، مانند نورهای با طول موج کوتاه‌تر ساطع نمی‌کنند. و در بیشتر موارد، کل طیف PAR در محدوده قابل مشاهده چشم انسان است. به عبارت دیگر، آنها برای انسان و ماهی بسیار ایمن هستند. اینها همچنین چراغ های ترجیحی برای استفاده برای “تمدید روز” برای فعالیت ماهی هستند. علاوه بر این، اگر این بخشی از عملیات پرورش ماهی تیلاپیا شما باشد، آنها برای رشد گیاهان کاملاً کار می کنند.

نورپردازی PAR به اشکال مختلف وجود دارد. برخی از محبوب ترین ها انواع تخلیه با شدت بالا (HID) هستند، مانند سدیم فشار بالا (HPS) و متال هالید (MH) برای پرورش تجاری تیلاپیا، چراغ های HID ترجیح داده می شوند، به دلیل شدت آنها، که به منبع نور اجازه می دهد دورتر از آب قرار می گیرد. گزینه های دیگر، مانند چراغ های فلورسنت طیف PAR ارزان هستند. با این حال، خروجی نسبتا کم آنها، مستلزم این است که آنها نسبت به روشنایی HID نزدیکتر به سطح آب قرار گیرند. فناوری های جدیدتر مانند LED و پلاسما انرژی بسیار کمتری مصرف می کنند و گرمای بسیار کمی تولید می کنند. متأسفانه آنها با قیمت بسیار بالایی نیز عرضه می شوند.

به عنوان آخرین راه حل، می توانید از نورهای فلورسنت تک طول موج استفاده کنید، مشروط بر اینکه نور روز بین 5000 تا 5500 درجه کلوین متعادل باشد. اگر قبلاً نمی دانستید، کلوین دمای رنگ است، نه اندازه گیری گرما یا طول موج، همانطور که قبلا ذکر شد. اگر به شما در درک بهتر آن کمک کند، با رنگ یک منبع نور قابل مقایسه است. دمای رنگ نور خورشید بین 5000 تا 5400 درجه کلوین و آسمان ابری 5500 تا 6000 درجه کلوین است. شما می توانید لامپ های فلورسنت متعادل نور روز را در هر فروشگاه مرکزی خانگی تهیه کنید. شما نیازی به خرید نورپردازی گران قیمت آکواریوم ندارید. به همان اندازه که دمای رنگ مهم است، وات واقعی است. لامپ های شما باید قدرت کافی برای قطع آب و روشنایی کف حوض را داشته باشند. حتی هنوز،

تیلاپیا به شماره پنج نیاز دارد – اتاقی برای شنا
تیلاپیا شرایط شلوغی را بهتر از بسیاری از گونه‌های ماهی تحمل می‌کند، اما محدودیت‌های خود را دارند. افزایش تعداد ماهی تیلاپیا به راحتی می تواند اکسیژن مشترک را سریعتر از جایگزینی آن تخلیه کند. اکسیژنی که به سختی می تواند به حداقل برسد می تواند باعث آسیب به اندام ها و سایر بافت های حساس شود و منجر به بیماری شود. ازدحام بیش از حد باعث استرس می شود که منجر به کندتر شدن پاسخ سیستم ایمنی و مقاومت ضعیف در برابر بیماری می شود. علاوه بر این، کاهش سطح اکسیژن نیز پتانسیل ردوکس آب را کاهش می‌دهد و ماهی تیلاپیا را نسبت به عوامل بیماری‌زا حساس‌تر می‌کند. هجوم سه گانه استرس، کاهش اکسیژن و کاهش ردوکس، دعوتی آشکار برای بیماری هایی مانند استرپتوکوک، آئروموناس یا کلومناریس است که هیچکدام از نظر اقتصادی قابل درمان نیستند.

در یک حوضچه آب تمیز، هوادهی معمولی سطحی، تراکم دو پوند ماهی تیلاپیا را برای هر فوت مکعب آب پشتیبانی می کند. این یک پوند ماهی تیلاپیا به ازای هر 3.74 گالن آب است. با استفاده از اکسیژن مکمل می توان به چگالی پنج پوند در فوت مکعب دست یافت. بالاترین تراکم ثبت شده پرورش ماهی تیلاپیا که ما پیدا کردیم، هفت پوند بر فوت مکعب بود. با این حال، این یک سیستم آزمایشی بود که از اکسیژن مایع برای بالا بردن سطح O 2 به بالای 150 ppm استفاده می کرد.

نکته واقعیت: توسط چندین فروشنده ماهی تیلاپیا و فروشندگان سیستم های آکواپونیک به دروغ گفته می شود که “تراکم” یک ماهی در هر گالن آب “کاری است که همه انجام می دهند”. این یک ساختگی بازاریابی است و تنها در صورتی امکان پذیر است که مشتریان خود قصد داشته باشند ماهی تیلاپیا خود را زمانی که به ¼ پوند رسیدند، برداشت کنند و چند قطعه یک اونس به دست آورند.

مهم است که بین حجم آب در یک سیستم و سطح آب در دسترس ماهی تیلاپیا تمایز قائل شوید. در حالی که حجم آب در اکسیژن محلول موجود نقش دارد، اما تأثیری بر تنش های ناشی از نزدیکی یک محیط پر ازدحام ندارد. حتی در پرورش ماهی تیلاپیا در آب‌های آزاد، جایی که تیلاپیا در شبکه‌های معلق و با اکسیژن محلول بی‌پایان پرورش می‌یابد، ازدحام بیش از حد می‌تواند منجر به بیماری، سرکوب غذا و کندی رشد شود. برای مبارزه با سرکوب غذا در استخرهای شلوغ، Purina یک غذای AquaMax را به طور خاص برای پرورش متراکم تیلاپیا تولید می کند. اندازه گلوله کوچکتر به معنی گلوله های بیشتر در هر پوند غذا است و به هر ماهی تیلاپیا فرصت می دهد تا در هر تغذیه یک لقمه بخورد.

نقطه بحرانی: برخی از پرورش دهندگان کوچک تیلاپیا از مخازن حجم دهنده استفاده می کنند یا مقدار زیادی آب موجود در قایق های شناور آکواپونیک دارند، اما در محاسبه تراکم حوضچه ماهی تیلاپیا نباید به این آب توجه کرد. فقط منطقه ای که توسط ماهی تیلاپیا اشغال شده است به حساب می آید.