رفتار تغذیه ای و نیاز های غذایی تیلاپیا:
تیلاپیا طیف وسیعی از اوگانیسم های طبیعی را به عنوان غذا مصرف میکند که شامل پلانکتون ها، برخی ماکروفیت های آبی، لارو ماهی و بافت اورگانیک درحال پوسیدن میباشد. در شرایطی که از غذای مصنوعی برای تغذیه کامل تیلاپیا استفاده شود این اورگانیسم های طبیعی همچنان 30 تا 50 درصد رشد تیلاپیا را در سامانه های غیر متراکم تشکیل میدهند. تیلاپیا ها اغلب فیلتر فیدر تلقی میشوند چرا که مبتوانند از پلانکتون آب تغذیه کنند. اگرچه ماهی تیلاپیا مانند ماهیان فیلتر فیدر واقعی با استفاده از خارهای آبششی مانند کپور نقره ای این کار را انجام نمیدهد. آبشش های تیلاپیا موکوسی ترشح میکنند که پلانکتون ها را در خود گیر میاندازد. این موکوس غنی شده از پلانکتون سپس بلعیده میشود. هضم مواد گیاهی در تیلاپیا در طول روده انجام میشود که معمولا تا 6 برابر طول بدن ماهی طول دارد.
یک تیلاپیا در شرایط معمولی 30 تا 60 درصد از پروتئین موجود در جلبک هارا جذب میکند. جلبک های سبز-آبی فرایند هضم بهینه تری از جلبک سبز دارند.
به طور کلی تیلاپیا به قدری غذای طبیعی را بهینه مصرف میکند که گله هایی اندازه 2700 پوند ماهی را میتواند در هر هکتار از یک استخر خاکی بدون نیاز به غذای مکمل تنها با کوددهی استخر پرورش داد. ارزش غذایی مواد غذایی طبیعی موجود در استخر اما اهمیت ویژه ای دارد، این مسئله طبیعتا شامل خال استخر های پرورش متراکم که با غذای مصنوعی ماهی ها را تغذیه میکنند نیز میشود.
در استخر هایی با ضریب غذادهی بالا که تعویض آب کمی داشته (یا ندارند) مواد غذایی طبیعی موجود در آب تقریبا میتواند یک سوم از مواد مورد نیاز برای رشد تیلاپیا را تامین کند. به طور کلی تیلاپیا هم پروتئین جانوری را به بهینگی گربه ماهی ها هضم میکند و هم پروتئین گیاهی را به خوبی جذب میکند، مخصوصا اگر حاوی فیبر بالا باشند.
تیلاپیا همان 10 آمینو اسید حیاتی ای را احتیاج دارد که بقیه ماهی های گرمابی معمولا برای رشدبه آنها نیاز دارند و از نظر مقدار نیاز به آنها نیز با اکثرشان مشابه است. پروتئین مورد نیاز برای حداکثر رشد در ماهیان تیلاپیا بستگی به کیفیت پروتئین و اندازه ماهی دارد و تا اندازه 50 درصد ضریب تبدیل در انگشتک آنها گزارش شده است.
نیاز های محیطی ماهی تیلاپیا:
تیلاپیا معمولا نسبت به دیگر گونه های پرورشی آب شیرین نسبت به کمبود اکسیژن آب، شوری بالا، دمای بالا و مقدار بالای آمونیاک در آب محل پرورش مقاوم تر است